«اختراع کشتی، اختراع غرق ‌شدن کشتی است.» این جمله مشهور از پل ویریلیو فیلسوف معاصر، مشهور و پربحث فرانسوی شرح حال امروز آنچه است که نه تنها بر بازار فناوری اطلاعات ایران که بر رسانه‌های آن گذشته است؛ سالی که در آن تکنولوژی کشتی بود. در یک تحلیل سریع نمی‌توان تردید کرد که اهمیت حیاتی ارتباطات و همه وابستگان آن از بانکداری گرفته تا تجارت الکترونیکی، دسترسی به اینترنت و حتی نیروی انسانی متخصص فن‌آور در بازه یک سالی که از همه‌گیری گذشته مشخص‌تر از همیشه است. بالاخره سنتی‌ترین بخش‌های تجارت و دولت ایران هم ناچار شده‌اند بر یک پسوند «الکترونیکی» تکیه کنند و هرچند کند، نیم‌بند و تشریفاتی همه چه شتابان و چه وجب به وجب به سمت الکترونیکی شدن پیش بروند؛ احراز هویت الکترونیکی، اکران الکترونیکی، پرونده قضایی الکترونیکی، سلامت الکترونیکی و ده‌ها e دیگر که برای این بازار به میراث خواهند ماند و هرچند بسیاری هنوز در ابتدایی‌ترین و لخت‌ترین حالت ممکن خودشان هستند ولی در نهایت همین راه‌ یافتن اندکی نور شفافیت و انتخاب به این حوزه‌ها هم خود گامی است که پیش از این طاعون مدرن امکان‌ناپذیر به نظر می‌رسید ولی این فقط یک روی سکه است. رشد توجه ناگهانی به این بخش از صنعت و بازار باعث شد بسیار از ترک‌های پنهان این بخش از اقتصاد به شکاف‌های آشکار زیر فشار عمومی تبدیل شوند. کسب و کارها در حالی ناگزیر از افزایش عرضه بودند که سرمایه‌، زیرساخت، نیروی انسانی و حتی تجربه کار در چنین مقیاسی به ندرت در بازار وجود داشت. در سمت حاکمیت قوانین، روابط و رقابت‌های درون قدرت به چنین نیاز ناگهانی‌ای عادت نداشت و زیر فشار تحریم و رکود مرگبار اقتصادی منابع کافی هم برای توسعه یا اراده مکفی برای واگذاری به بخش خصوصی در میان نبود. صنعت ارتباطات ایران نه سرمایه و ابزار کافی برای توسعه تهاجمی داشت و...