ما به امید زنده‌ایم همچنان

اگر فرض کنیم کرونا شر مدام است، که قطعاً در حال حاضر چنین است، اما این شر مدام می‌تواند به مصداق عدو شود سبب خیر، الزام‌های خیری پدید آورد که در صورت عمل به این الزامات، شاید مسیر استفاده و توجه به فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور نسبت به آنچه تاکنون پیموده شده است کاملاً
متفاوت باشد.
از زمان عرضه‌ی تقریباً همگانی اینترنت در ایران در سال ۱۳۷۲ و راه‌اندازی شبکه تلفن همراه در کشور حدود ۲۵ سال پیش تاکنون، شیوه نگرش به مقوله ارتباطات و فناوری اطلاعات به گونه‌ای بوده که این بستر ارتباطی در فضای کلان اقتصادی کشور نه به چشم یک بستر اصلی و زیرساختی بلکه به عنوان حاشیه‌ای بر دیگر فعالیت‌های اقتصادی کشور مد نظر قرار گرفته است؛ در واقع تصمیم‌گیران بیش از آنکه به سان اولویتی برای رتق و فتق تمام امور خصوصاً امور اقتصادی به فناوری اطلاعات و ارتباطات بنگرند، بیشتر به عنوان حاشیه و آن هم حاشیه‌ای دردسرساز به آن نگریسته‌اند. متاسفانه تنها و شاید مهم‌ترین کارکرد فناوری اطلاعات و ارتباطات به ویژه اینترنت در ایران کارکردهای رسانه‌ای آن بوده که مورد توجه و حساسیت قرار گرفته است و اصولاً این کارکرد بنا بر شیوه‌ استفاده کاربران از آن، همواره دچار چالش و محدودیت بوده است و نمود عینی آن فیلترینگی است که هنوز مبنای مشخص و روشنی ندارد. این در حالی است که امیدواریم کرونا رویه‌ دیگر و شاید اساسی‌تر و حائز اهمیت‌تری از فناوری اطلاعات را به تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازان حاکمیتی نشان دهد، در این دوران قرنطینه که دولت بنا بر شرایط اقتصادی‌ای که در آن گرفتار است و ناتوان در پیاده‌سازی امکانات دورکاری و قرنطینه واقعی شهروندان، از این بستر استفاده کند. اگرچه توسعه آن به لحاظ فنی و زیرساختی طی سال‌های گذشته همپای کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه نبوده، اما زمینه‌هایی مهیا شده که در صورت تغییر رویکرد اساسی به آن و کنار گذاشتن نگاه محدودیت‌گرا به کارکردهای رسانه‌ای فناوری اطلاعات و ارتباطات گشایشی حاصل شود، تا آی‌سی‌تی به عنوان زیرساخت مادر برای توسعه همه‌جانبه در اقتصاد و سیاست و اجتماع و فرهنگ مورد توجه و بهره‌برداری قرار گیرد.
از این منظر، کرونا همان عدویی است که امیدواریم در کنار دشمنی‌اش با انسان و مرگ‌ومیرهایی که فعلاً غیرقابل کنترل است، گشایشی اساسی در تغییر نگاه و رویکرد تصمیم‌گیران حاکمیت ایجاد کند. آرزو بر جوانان که نه، بلکه بر انسان هم عیب نیست. ما به امید زنده‌ایم همچنان.