عالیجناب سبزپوش و عالیجنابان خاکستری

حدود ساعت ۱۰ شب ۱۱ آبان وقتی علیرضا صادقیان،‌ مدیرعامل پلتفرم متوقف‌شده چیلیوری، در توییتی خبر از پیوستنش به گروه اسنپ داد، گروهی که او اصلی‌ترین منتقدش به واسطه انحصار در بازار خدمات آنلاین بود، خواب را از سر اکوسیستم استارت‌آپی کشور پراند. همین یک توییت کافی بود تا سیل نظرهای متفاوت در مورد این تصمیم او در توییتر لایک و ری‌توییت شود. عده‌ای از اینکه قرار است ارزش‌آفرینی و کارآفرینی صادقیان در گروه رقیبش استفاده شود به او تبریک گفتند و عده‌ای دیگر با ابزار تاسف، این اتفاق را آینه‌‌ای تمام‌نما از رشد انحصار در اکوسیستم استارت‌آپی کشور خواندند که قدرت برتر بازار با توسل به ابزارهایی که حاکمیت در اختیارش گذاشته بازیگران کوچکش را از بین می‌برد یا حتی منتقد بزرگ خود را هم به مجموعه‌اش جذب می‌کند. به نظر می‌رسد انحصار برای اکوسیستم استارت‌آپی ایران دو روی یک سکه بوده؛ در عین حال که این انحصار به توسعه و موفقیت کسب‌وکارهای مختلف کمک کرده، از طرف دیگر باعث کندی و لطمه دیدن آن هم شده است؛ اما این انحصاری که حالا بیشتر فعالان استارت‌آپی از آن گله می‌کنند در چه مرحله‌ای به کسب‌وکارها کمک کرده و در چه مرحله‌ای باعث شده آنها از بین بروند؟ از سوی دیگر این انحصار که همه از آن سخن می‌گویند در چه حوزه‌هایی به معنی واقعی وجود دارد؟ انحصار سفید یا جنگ سرمایه‌گذار در ابتدای دهه ۹۰ به مدد انحصارشکنی‌ای که در حوزه تکنولوژی‌های 3G و 4G کشور رقم خورد حجم فعالیت کسب‌وکارهای اینترنتی هم رشد قابل توجهی یافت. بیراه نیست اگر حضور غول‌های استارت‌آپی حال حاضر را وامدار این انحصارشکنی در حوزه ارتباطات کشور بدانیم. در حالی که انحصارشکنی در یک بخش باعث توسعه بخش دیگری از بازار اقتصادی کشور شد و کسب‌وکارهای نوآوری پدید آورد که شرایط جامعه را متحول کنند، حالا همین بخش نوآور در سال‌های اخیر به...