سیلیکون سفید

در پی جنبش ضد تبعیض نژادی که به تازگی آمریکا و به دنبال آن بسیاری از کشورهای غربی را مدتی ناآرام کرد، جهان یک بار دیگر با پدیده‌ای کهن اما واقعی روبه‌رو شد. گویا زخمی قدیمی دوباره سر باز کرد و آتشی از زیر خاکستر گرمای سوزنده‌اش را به رخ همه کشید. اینکه در هر گوشه دنیا عده‌ای از نابرابری رنج می‌برند واقعیتی تکراری اما زننده است، ولی اینکه در کشورهایی با بالاترین استانداردهای زندگی مانند رفاه، آموزش و بهداشت هنوز رنگین‌پوستان گرفتار نابرابری اجتماعی باشند بسیار زننده‌تر و بالاتر از آن گزنده است. طنز تلخ ماجرا آنجاست که کشوری که خود را پرچمدار حقوق بشر می‌داند هنوز غیرسفیدها و به ویژه سیاهپوستان در آن با تبعیض سیستماتیک اجتماعی مواجه‌اند. واقعیت این است که از دوران لوترکینگ تاکنون فقط شکل این نابرابری علیه سیاهپوستان تغییر کرده و از پوسته جامعه، همچون تفکیک اجتماعی در اتوبوس و تفریحگاه و حتی بیمارستان، به لایه‌های پنهان آن شامل فرصت‌های شغلی و امکان رشد در سلسله مراتب اجتماعی جا‌به‌جا شده است. شاید کشته شدن جرج فلوید به دست پلیس خشن آمریکا فقط بهانه‌ای بود که همه یادشان بیفتد اوضاع تا چه حد خراب است و حالا گویا همه از خواب بیدار شده‌اند. روزی نیست که یکی از شرکت‌های بسیار بزرگ تجاری برنامه‌ای برای مقابله با این وضع اسفناک ارائه ندهد. شرکت‌های بزرگ دره سیلیکونی هم خود را بسیار متعهد به این موضوع نشان داده‌اند؛ از نت‌فلیکس گرفته که می‌خواهد دو درصد از سرمایه نقدی خود را به موسسات و ارگان‌های حامی سیاهپوستان اختصاص دهد تا مایکروسافت که قرار است تا سال 2025 تعداد سیاهپوستان را در رده‌های بالایی مدیریتی دو برابر کند. اپل، گوگل و بسیاری از غول‌های فناوری هم قول‌هایی مشابه داده‌اند. شاید سوال پیش بیاید که آیا واقعاً مرگ فلوید لازم بود تا این شرکت‌ها برای این تغییرات به جنب و جوش...