کنسول‌های جیبی

اگر 25، 30 سال پیش به ‌ما می‌گفتند می‌توانیم میکرو، سگا و آتاری‌هایی توی جیب‌مان داشته باشیم که نه وابسته به تلویزیون و کابل‌اند و نه آداپتور دارند که در اوج بازی داغ کنند، احتمالاً کمتر حرص می‌زدیم، کمتر به یکدیگر پیله می‌کردیم و بعضی‌هایمان هم شاید کمتر به بقیه زور می‌گفتیم. اولین بازی‌های موبایلی تقریباً همان زمان‌ها یعنی اوایل دهه 90 میلادی به بازار آمدند، اما هنوز قابل قیاس با بازی‌های کنسولی نبودند؛ از هیچ نظر. خیلی نگذشت که بازی‌های موبایلی جای خود را در بین مخاطبان باز کردند. اپ‌استورها پر از بازی شدند و حالا دیگر همه جا می‌شد بازی کرد: در صف، توی تاکسی، در ترافیک، وسط مهمانی، سر کلاس، محل کار. بازی‌های موبایلی پابه‌پای پیشرفت‌های فناوری و نوآوری‌هایی مثل واقعیت افزوده و هوش مصنوعی آمدند و رشد کردند. به‌ تدریج توجه شرکت‌هایی که بازی‌هایشان فقط مختص رایانه یا کنسول‌هایی مثل پلی‌استیشن بود به بازار اپلیکیشن‌ها و سیل مخاطبان جدید جلب شد. و البته حق داشتند؛ بازی کردن آن حوزه‌ای است که اغلب فریبنده است و می‌تواند به‌ آسانی دورمان کند از فضای اطراف. آدم‌ها حوصله‌شان که سر می‌رود گاه سراغ بازی می‌روند. در بحبوحه همه‌گیری کووید-19 نیز همین مساله نمود یافت؛ آدم‌های بیشتری سراغ بازی‌ها رفتند تا تنهایی‌شان را پر کنند، سرگرم شوند یا با انتخاب بازی‌های تعاملی بتوانند ارتباط از راه دور نزدیک‌تری با دوستان و خانواده خود برقرار کنند. در حالی که بسیاری از صنایع مختلف کماکان با افت و رکود پاندمی دست به گریبان‌اند، تحلیلگران درآمد جهانی بازی‌های موبایلی را 7/58 میلیارد (9 ماه اول سال 2020) دلار تخمین می‌زنند که برابر با رشد تقریباً 25 درصدی است. رشد دانلود اپ‌های بازی در گوگل‌پلی نسبت به سال قبل 8/42 درصد (7/34 میلیارد) برآورد شده و احتمال می‌رود اپ‌استور هم در دوره مشابه رشدی 9/15 درصدی را با هشت میلیارد دانلود تجربه کرده باشد....