مدتی است موضوع انحصار در اقتصاد ایران داغ شده است. دعوای اسنپ و چیلیوری و طرح شکایت یک طرف در شورای رقابت و سپس اعتراض طرف دیگر در دیوان عدالت اداری باعث شد که توجه رسانه‌ها به این موضوع جلب شود. همزمان مصوبه جلسه شماره ۸۷ کمیسیون تنظیم مقررات شورای عالی فضای مجازی با عنوان «سیاست‌ها و الزامات کلان حمایت از رقابت و مقابله با انحصار سکوهای فضای مجازی» هم ابعاد دیگری به این موضوع داده که متاسفانه چندان مورد توجه رسانه‌ها قرار نگرفته در حالی که به باور من اهمیت این سند به مراتب بیشتر از دعوای چیلیوری و اسنپ است. تنها منبع قانونی موجود در زمینه رقابت‌پذیری و ممانعت از انحصار در ایران، فصل نهم قانون سیاست‌های اصل ۴۴ مصوب ۱۳۸۷ است که فصل «تسهیل رقابت و منع انحصار» نامیده شده و گاهی تسامح قانون منع انحصار خوانده می‌شود. شورای رقابت و مرکز ملی رقابت هم نهادهای برخاسته از این قانون هستند که عمر کمتر از ۱۰ سال دارند. در این سال‌ها به ندرت پرونده قضایی در این خصوص تشکیل شده و به همین دلیل تفاسیر و مصادیق انحصار هنوز در ایران روشن نیست. مشخص است که در ایران از این لحاظ دچار فقر حقوقی و قانونی هستیم. این در حالی است که مثلاً در آمریکا، در سال ۱۸۹۰ یعنی شش سال قبل از قتل ناصرالدین‌شاه، اولین قانون ضدانحصار (موسوم به قانون شرمن) تصویب شد. در ۱۹۱۴ دو قانون دیگر (قانون ایجاد FTC و قانون کلیتون) برای جلوگیری از انحصار و نقض رقابت هم در کنگره آمریکا تصویب شد. در ۱۹۳۶ قانون رابینسون- پتمن و در ۱۹۷۶ قانون هارت- اسکات- رادینو هم دو قانون دیگری بودند که ضوابط حمایت از رقابت و جلوگیری از انحصار را توسعه دادند. هزاران صفحه ضوابط و اصلاحیه‌ها و احکام دادگاه‌های ایالتی و فدرال و دیوان عالی آمریکا را هم به اینها اضافه...