کپی برابر اصل

کپی کارت ملی، کپی شناسنامه و دو قطعه عکس سه در چهار جزء لاینفک مدارک مورد نیاز برای هر نوع فعالیتی بود. تفاوتی میان گرفتن وام بانکی یا ثبت‌نام در کنکور یا دانشگاه وجود نداشت. برای برداشتن هر قدمی باید این مدارک ارائه می‌شد. دنیای واقعی با این سه رکن تو را می‌شناخت، اما حال اعداد و حروف و ترکیبی از آنها به جای آن سه اصل ساده پذیرفته‌شده نشسته‌اند. رمز ورود به صفحه بانک، رمز ورود به صفحه دانشگاه، رمزد دوم پرداخت کارتی. امروز این رمزها ما را احاطه کرده‌اند و به نظر می‌رسد در دنیای مجازی رمز و کاراکترهای ستاره و مربع و عددها جای تصویری از ما یا کپی شناسنامه‌ را گرفته‌اند. وقتی که صفحه مانیتور حائلی می‌شود میان شمای واقعی و تصویر شما پس دیگر شما نیستید که می‌توانید از هویت‌تان دفاع کنید؛ ردپای به‌‌جامانده از شما در دنیای صفر و یک است که می‌تواند شما را بشناسد و داده‌های ورودی‌تان را با داده‌های گذشته‌تان مقایسه و هویت شما را تایید یا تکذیب کند. داده‌هایی که به تدریج به نام شما در سامانه‌های مختلف جمع‌آوری شده‌اند حال در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند و هویت‌تان را می‌شناسند. شماره تلفن همراه، شماره کارت ملی، شماره حساب بانکی یا بسیاری دیگر از داده‌ها به ‌جای شما صحبت می‌کنند. اما تا چه میزان می‌توان به این داده‌ها اعتماد کرد و تا چه میزان می‌توان از آنها استفاده کرد؟ آیا هر قدمی که در فضای مجازی و دنیای پشت مانیتورهای لپ‌تاپ و گوشی‌های هوشمند برمی‌داریم باید شناخته شده باشد یا حق ناشناس ماندن برایمان محفوظ است؟ این موضوعی است که قرار است با تعیین سطوح احراز هویت به آن پاسخ داده شود. احراز هویت در فضای دیجیتالی به موضوع اصلی این روزها تبدیل شده است، همه‌گیری ویروس کرونا و به تبع آن ارائه بسیاری از خدمات به دنیای دیجیتالی و توسعه...