پلتفرم‌های محتوا و کسب‌وکار دارای وظایف و مسئولیت‌هایی هستند که قانون بر دوش آنها قرار داده است. این پلتفرم‌ها مجاز نیستند محتوا، خدمات و افعال مجرمانه را تبلیغ، توزیع، ترویج یا منتشر کرده یا کاربران را به انجام آن تشویق، تحریک، تطمیع یا تهدید کنند؛ در صورت اطلاع از وجود چنین مواردی یا پس از دستور قضایی موظف‌اند نسبت به حذف آنها اقدام کنند؛ و در صورت درخواست مقام قضایی می‌بایست اطلاعات لازم برای شناسایی کاربران متخلف را ارائه کنند. الزام فوق برای در اختیار داشتن اطلاعات لازم به منظور شناسایی کاربران متخلف، احراز هویت را به یک اقدام پایه‌ای برای پلتفرم‌ها تبدیل کرده است. در بسیاری از کشورها، پلتفرم‌ها از طریق اعتبارسنجی شماره تلفن همراه کاربر اقدام به احراز هویت او می‌کنند. آیا در کشور ما هم این کار امکان‌پذیر است؟ پاسخ به این سوال را باید در پاسخ سوال دیگری جست‌وجو کرد: آیا با داشتن شماره موبایل یک کاربر می‌توان به هویت او دست یافت؟ یا به عبارتی دیگر، آیا در کشور ما سیم‌کارت‌های فعالی با هویت مجهول وجود دارد؟ متاسفانه پاسخ این سوال مثبت است و اعداد غیررسمی تا ۹۰۰ هزار سیم‌کارت بی‌هویت یا فاقد هویت هم شنیده می‌شود. سوال اساسی که پیش می‌آید این است که این سیم‌کارت‌های بی‌هویت از کجا می‌آیند و آیا می‌توان جلوی پخش آنها را گرفت؟ سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی (رگولاتوری) تاکنون در اقدامات متنوع و مختلفی، حجم عظیمی از این سیم‌کارت‌ها را باطل کرده است. با وجود این، هنوز همه این سیم‌کارت‌ها از رده خارج نشده‌اند؛ به عنوان مثال، به دلیل متصل نبودن سامانه ثبت ‌احوال و سامانه‌های اپراتورها، با مرگ افراد سیم‌کارت‌های آنها از رده خارج نمی‌شود و توسط سودجویان مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد. یا اینکه شبکه‌هایی از افراد سودجو در مبادی خروجی کشور، سیم‌کارت‌های گردشگرانی را که در حال خروج از کشور هستند خریداری و از آنها...