جامعه ایرانی امروز به لحاظ خبری در فضای خاصی است. جامعه‌ای که نه تنها یک سال کامل زیر بار اخبار مداوم تحریم و تورم کوبیده شده بلکه اخبار هراسناکی از سقوط هواپیما گرفته تا قطعی اینترنت را هم با تلفات روحی و روانی بسیار تاب آورده و از میانه سال پیش با تراژدی طنزآمیز خبرهای خوب هم دست به گریبان است. خبرهای خوبی که یک زمان ماشین خودران هستند و یک زمان پهپاد پستچی و حالا در ماه‌های اخیر هم که به خبر خوب هسته‌ای و تسلیحاتی ارتقا پیدا کرده است. واکنش‌ عمومی از جوک‌های افسارگسیخته شبکه‌های اجتماعی تا فرو افتادن بورس و بالا رفتن قیمت ارز نشان می‌دهد که گوش جامعه نه تنها از این اخبار خوب پر است بلکه دیگر رویکردی بدبینانه و حتی شکاکانه به اخبار جدید دارد که به جای بوی خوشی، بوی عطری مصنوعی و ماشینی می‌دهند. ماجرای احراز هویت آنلاین در ایران یکی از خبرهایی است که در همین میانه گم شده است. از یک سو ذاتاً بازار تجارت الکترونیکی ایران برای بلوغ خود نیاز به رگولاتوری شفاف‌تر و بدون شک شناسایی کاربران دارد که بتوان از پلتفرم‌هایی مانند دیوار، شیپور، باما و هر بازارچه دیگری که تبلیغات، خوراک یا کالایش را خود مردم تهیه می‌کنند استفاده کند و آشفتگی بازار سیم‌کارت و موضوع ثبت‌نام سیم‌کارت‌ها اجازه نمی‌دهد صرفاً یک پلتفرم بتواند بر اساس شماره موبایل کسب‌وکار خود را تضمین کند، و از یک طرف کاربر ایرانی عادت کرده است از هرگونه شناسایی در مجاری شخصی و تجاری خود نهایت پرهیز را کند. مشابه این دوگانگی در موضوع حساس شبکه ملی اطلاعات هم وجود داشت که از یک سو تمام تحلیل‌های فنی و شبکه نشان می‌داد ایران ناگزیر است برای پایداری و حتی صرفه‌جویی گردش اطلاعات داخلی‌اش را هم مدیریت و سنگربندی کند و از سوی دیگر همه تحلیلگران آزاد نگران بسته شدن اینترنت...