باید زبان مشترک بیابیم

انتشار آمار بین‌المللی هر از چند گاهی تکانی به مسئولان اجرایی بخش‌های مختلف می‌دهد. آنان متوجه می‌شوند در چه زمینه‌هایی ضعیف عمل کرده‌اند و در چه زمینه‌هایی خوب. متوجه می‌شوند کدام کشورها پیشرفت کرده‌اند و کدام کشورها درجا زده‌اند و جایگاه ما در میان کشورهای جهان و منطقه کجاست. می‌توانند متوجه شوند برنامه‌ریزی‌هایشان برای توسعه موفقیت‌آمیز بوده یا مسیری که انتخاب کرده‌اند، همسو با تحولات جهانی بوده یا به سمتی اشتباه گام برداشته‌اند.
البته رسیدن به تمامی این نتایج به نوع نگرش مدیران اجرایی کشور بستگی دارد. می‌توانند از این آمار بهره‌ برند و خطاهای خود را اصلاح کنند یا می‌توانند بدون توجه به آن همان مسیری را که در گذشته پیش گرفته‌اند، ادامه دهند. این دو نگاه متفاوت طی دوره‌های مختلف در میان سیاستگذاران و مدیران اجرایی ما حاکم بوده ‌است. گاهی اوقات مدیران سعی کرده‌اند از آمار بین‌المللی بهره برند و در دوره‌ای دیگر بدون توجه به آن حرکت کرده‌اند و خود را مبرا از طبقه‌بندی‌ها دانسته‌اند.
در دوره‌هایی که مدیران کشور تصور می‌کردند تمام برنامه‌ریزی‌هایشان صحیح است و هیچ نیازی به مقایسه‌های جهانی نیست و تمامی آمار جهانی را نشانه‌ای از بدگمانی به ایران تلقی می‌کردند، نتیجه‌اش فاصله بیشتر ایران از استانداردهای بین‌المللی شد.
هیچ شکی نیست که بسیاری از کشورهای جهان دیدی منفی به ایران و فعالیت‌هایش دارند و بسیاری از فعالیت‌های توسعه‌ای کشور ما را نمی‌بینند و بیشتر بر نقاط ضعف تکیه می‌کنند؛ اما ایجاد تصویری مثبت از ایران وظیفه دولتمردان ماست. زمانی ‌که در جداول بین‌المللی قرار نداشته باشیم و با استانداردهای بین‌المللی فاصله داشته ‌باشیم طبیعی است آنان نیز بسیاری از برنامه‌های ما را نمی‌بینند. در اصل ما با زبانی دیگر صحبت می‌کنیم و آنان با زبانی دیگر. وقتی بسیاری از آمارها را به دلیل نگاه بدبینانه به مراجع بین‌المللی انتشار‌دهنده آمار ارائه نمی‌دهیم، طبیعی است که آنان نیز یا از آمار اشتباه استفاده می‌کنند یا اصلا نام ایران را از گروه‌بندی خود حذف می‌کنند.
اما با یک حرکت ساده می‌توان به باشگاه فناوران کشورهای دنیا متصل شد. می‌توانیم از جایگاه خودمان از سازمان‌های بین‌المللی بهره ‌بریم و با آنان زبان مشترک پیدا کنیم. می‌توانیم خلاءهای خود را بپذیریم و از اقدامات انجام‌شده آنان برای توسعه برنامه‌هایشان بهره بریم و در مقابل فعالیت‌های انجام‌شده در کشور خود را به آنان معرفی و آمار قابل رقابت خود را بیان کنیم.
در این صورت است که می‌توانیم زبانی مشترک با آنان بیابیم و از روندهای جهانی مطلع شویم. در شرایط فعلی به ‌نظر می‌رسد بخش سیاستگذار برای فناوری اطلاعات کشور به این نتیجه رسیده که برای رسیدن به استانداردهای جهانی راهی جز تعامل با کشورها یا سازمان‌های بین‌المللی نیست. آنان راه تبادل نظر و انتقال اطلاعات را پیش گرفته‌اند تا شاید بتوانند بخشی از این فاصله‌ها را پر کنند و ایران به اهداف پیش‌بینی‌شده‌اش برای توسعه دست یابد