آنکه گفت آری، آنکه گفت نه*

۱ صبح روز ۲۶ اردیبهشت ۱۳۸۳، احمد خرم وزیر راه‌ و ترابری وقت، برای افتتاح فاز یک فرودگاه امام خمینی(ره) راهی اتوبان قم شد؛ اما ساعتی بعد با عصبانیت و ناراحتی آنجا را ترک کرد. آنچه پیش آمد، بعد گذشت سال‌ها، هنوز هم باعث شرمساری همه است. فرودگاه افتتاح نشد و اولین هواپیمایی که قرار بود در باند بنشیند، با هدایت میگ‌های نظامی راهی فرودگاه مهرآباد شد. مدتی بعد وزیر استیضاح شد و بعد از گذشت ۱۲ سال، هنوز فرودگاه امام خمینی(ره) به اهداف از پیش تعیین‌شده نرسیده است.
گرچه هیچ‌ گاه به صورت رسمی اعلام نشد و خرم نیز به‌رغم وعده قبلی در جلسه استیضاح خود سخنی از ماجراهای آن روز به میان نیاورد، اما بارها و بارها گفته شده است که اگر وزیر سهمی از سود این فرودگاه برای شبه‌دولتی‌ها در نظر می‌گرفت، چنین اتفاقی رخ نمی‌داد و فرودگاه امام، اکنون نه در مقام یازدهم منطقه که شاید اول بود (هرچند این احتمال به عوامل متعدد دیگری هم وابسته است).
۲ نیمه دوم سال ۸۴ و پس از کش ‌و قوس‌های فراوان، سرانجام اپراتور دوم آغاز به کار کرد و حدود یک سال بعد سیم‌کارت‌هایش را به بازار فرستاد. برخلاف وزیر راه‌ و ترابری، مدیران وزارت ارتباطات ‌و فناوری اطلاعات، از همان ابتدای راه سهم مناسبی را برای خصولتی‌ها کنار گذاشتند و بدین ترتیب هرچند مجلس هفتم اجازه نداد راه‌اندازی اپراتور دوم به نام دولت اصلاحات ثبت شود؛ اما در نهایت شرکت «MTN/ایرانسل» توانست کار خود را آغاز کند. این اپراتور هم چهره بازار فاوای ایران را دگرگون کرد هم سرمایه خارجی چشمگیری به کشور آورد و هم اشتغال ایجاد کرد.
***
اکنون دو الگو در برابر ما قرار دارد. یا شاید بهتر است بگوییم دو راه.
راه اول با بزرگ کردن بازار و سود شبه‌دولتی‌ها به توسعه و امکانات می‌رسد. آنهایی که هیچ‌ نظارتی بر درآمدها و هزینه‌هایشان نیست و با استفاده از اهرم‌های مختلف، تمامی رقبای خود را به روش‌های غیرتجاری از میدان به در می‌کنند، می‌توانند برای کشور، فرودگاه و جاده و اپراتور و دکل نفتی و سد و پاساژ و غیره بسازند (یا بیاورند).
رفتن به راه دوم، آرزوی همه چیز را به دل ما می‌گذارد. نه ما، که فرزندان‌مان هم در مسافرت به کشورهای همسایه، به فروشگاه‌ها و هتل‌ها و اتوبوس‌ها و اپراتورها و خلاصه همه چیزشان با دیده حسرت خواهند نگریست.
واقعیت این است که ما مردم عادی، در رابطه با چنین موضوعاتی تصمیم‌گیر نیستیم. تصمیم‌های مهم از قبل گرفته شده‌اند؛ اما هر کس می‌تواند تصور کند اگر در مقام تصمیم‌گیری بود، کدام راه را انتخاب می‌کرد

* عنوان نمایشنامه‌ای از برتولت برشت