شنا می‌کنند یا غرق می‌شوند

شتاب‌دهنده‌های استارت‌آپ‌ها به منظور رشد سریع شرکت‌های فناوری شکل گرفته‌اند. یک شتاب‌دهنده توفانی است از مربیگری، دسترسی به فناوری، فضای کار و نوآوری‌های جمعی که در یک مدت‌زمان محدود و فشرده ارائه می‌شود. اساساً کارکرد شتاب‌دهنده، هنر شروع و راه‌اندازی یک شرکت است که می‌تواند تکرارپذیر باشد و ارزش آن را بالا ببرد. هرچند شتاب‌دهنده‌ها تفاوت‌هایی ناچیز با هم دارند، برخی ویژگی‌های مشترک بین آنها هست: استارت‌آپ‌ها برای حضور در برنامه‌های چندماهه شامل مربیگری، فضای کاری و بودجه و معمولاً در ازای سهام شرکت درخواست می‌دهند. هدف یک برنامه شتاب‌دهنده فعال‌سازی یک کسب‌ و کار جدید و البته بازگشت سرمایه است. ظاهراً این چشم‌انداز برای اولین شتاب‌دهنده فعال، یعنی وای‌کامبیناتور (YC) جواب داده است. این سازمان تاکنون دو استارت‌آپ میلیارد دلاری (یعنی ایر بی‌ان‌بی و دراپ‌باکس) را از زمان شروع فعالیتش در سال 2005 به بازار معرفی کرده است. در حال حاضر مفهوم شتاب‌دهنده در هر نقطه و مکان ویژگی‌های خاص خودش را دارد. تک‌استارز که دو سال بعد از YC شروع به کار کرد، هنوز شرکتی میلیارد دلاری راه‌اندازی نکرده اما برخی معتقدند این مجموعه نیز به زودی می‌تواند آستانه‌های موجود را بشکند. به نظر می‌رسد هر روز شاهد رشد شتاب‌دهنده‌ها هستیم (تعداد آنها به 200 مورد رسیده است) اما مادامی که فرایندهای این برنامه‌ها مشابه تک‌استارز و YC هستند، نمی‌توان به برنامه‌های پیشروی بهتر برای کارآفرینان و تامین مالی شرکت‌های جدید امید چندان داشت. از آنجایی که شکل‌گیری یک شرکت باارزش به زمان زیادی نیاز دارد، هنوز مشخص نیست چگونه می‌توان موفقیت‌های شتاب‌دهنده استارت‌آپ‌ها را تکرار کرد اما کارآفرینان امروزی باید بدانند پیوستن به شتاب‌دهنده‌ها مسیر قطعی رسیدن به موفقیت نیست و در بدترین حالت می‌تواند مانعی برای پیشرفت باشد. درباره شتاب‌دهنده‌ها قبل از ظهور شتاب‌دهنده‌ها، رشددهنده‌ها حضوری فعال داشتند. اولین رشددهنده تجاری در سال 1959 با هدف «محیطی نهادینه برای کمک به ایجاد شرکت‌ها و ایده‌های تجاری»...