یک روز از ۳۶۵ روز

نوروز همیشه فصل امتحان برای کسب و کارهای آنلاین ایران بوده ‌است. اگر فروشگاه اینترنتی باشید مشخص می‌شود واقعاً تجارت الکترونیکی هستید یا فقط حجره الکترونیکی باز کرده‌اید. اگر اپراتور باشید مشخص می‌شود که آیا برای شما اولویت، خدمات است یا قبض‌تان. اگر بانک باشید محک می‌خورید که چقدر پیشخوان مجازی شما کار می‌کند و چقدر فقط یک آگهی الکترونیکی است و اگر سرویس‌دهنده اینترنتی باشید همه می‌فهمند آیا حمایتی پشت این خدمات هست یا نه. ما اغلب در این امتحانات مردود می‌شویم.
طی نوروز سایت‌های خبری به‌روز نمی‌شوند. اپراتورها دفاتر خدمات‌شان را می‌بندند و خدمات غیرحضوری را موکول به بعد می‌کنند. فروشگاه‌‌ها با تاخیر سفارشات را تحویل می‌دهند و ارائه‌دهندگان اینترنت پرسرعت شما را به سمت یک سیستم پاسخگوی خودکار می‌فرستند. اینجاست که هر کاربری لاجرم از خود می‌پرسد چگونه تعطیلات سالانه در هر گوشه‌ای از جهان اوج کسب و کار‌های آنلاین است ولی همیشه در ایران تبدیل به سیاهچاله همه خدمات می‌شود. شاید باید جواب را در هویتی جست‌وجو کرد که هنوز مشتری/مشترک را نه به چشم یک شهروند مدرن دیجیتالی که به چشم ارباب رجوع می‌بیند.
شما هنوز برای دریافت خدمات الکترونیکی خود باید در صف بایستید، باید مدارک فیزیکی همراه داشته باشید، لیچار گفتن کارمندی را که دیر به پشت پیشخوان رسیده، تحمل کنید و اگر به مشکلی برخوردید عطای احقاق حق‌تان را به لقایش ببخشید. هیچ‌ کدام از اینها واقعیت‌های جهان دیجیتالی امروز نیستند. خدمات الکترونیکی شده‌‌اند که شبانه‌روزی، قابل پیگیری، فارغ از خطای انسانی یا در یک کلام ساده و سریع باشند. چقدر از این خدمات امروز واقعاً کار ما را راحت‌تر کرده‌اند؟
نوروز هم مانند هر زمان دیگری از سال فقط یک بهانه ‌است؛ بهانه‌ای که در سایه تعطیلی کانال‌های سنتی ارتباطات خود را بسنجیم و ببینیم چقدر از یک شهروند به یک کاربر تبدیل شده‌ایم. شاید خوش‌شانس باشیم امسال در آستانه عید نوروز کسی هم در لحظه تحویل سال آرزو کرده باشد که سال بعد عیدی‌ای هم برای ارتباطات و خدمات ما داشته باشد.
سال نو مبارک