دل‌مان نمی‌خواهد کار کنیم

بیکاری یکی از معضلاتی است که درجه اهمیتش به قدری زیاد است که دولت‌های مختلف وقتی روی کار می‌آیند بسیاری از وعده‌ها و شعارهایشان را روی آن متمرکز می‌کنند. حتی فراتر از شعارهایشان سعی می‌کنند با سیاستگذاری و سرمایه‌گذاری در بخش‌های مختلف صنعت، خدمات و کشاورزی نرخ بیکاری را پایین بیاورند. بنا بر گزارش صندوق بین‌المللی پول نرخ بیکاری جوانان در ایران ۲۶ درصد است و این یعنی از این نظر در منطقه بحران‌زا قرار داریم. با اینکه بیکاری معضلی بسیار جدی و دردآور است اما از نظرم معضلی بدتر از بیکاری هم وجود دارد. مشکلی که این روزها بازار رو به رشد آی‌سی‌تی کشور با آن دست و پنجه نرم می‌کند؛ فقدان نیروی متخصص. با هر دست‌اندرکاری در این حوزه صحبت می‌کنیم کسی نیست که این موضوع را تایید نکند و حتی بدتر از آن بسیاری معتقدند به زودی ممکن است ایران در این حوزه هم به یک واردکننده تبدیل شود. بر اساس آمارهای منتشرشده از سوی وزارت صنعت، معدن و تجارت ایجاد یک فرصت شغلی صنعتی، بالغ بر ۲۳۸ میلیون تومان هزینه دربر دارد و این خیلی دردآور است که وقتی فرصت‌های شغلی در بازاری مثل آی‌سی‌تی ایجاد شده و کارفرماها به دنبال نیرو هستند، به خاطر عدم داشتن تخصص کافی توان دریافت این شغل‌ها برای جوانان ایرانی موجود نباشد؛ کشوری که درصد بالایی از دانشجویانش در رشته‌های مختلف مهندسی تحصیل می‌کنند اما به شدت از نبود نیروی متخصص نالان است.
هر چند این مشکل شاید از سمتی متوجه جوانان و دانشجویان به خاطر نداشتن مهارت کافی برای جذب شدن در این بازار کار باشد، اما مهم‌تر از آن عدم توجه و ناکارآمدی دستگاه‌های دولتی و متولی در شناسایی و حل این مشکل است. البته نباید این موضوع را هم از نظر دور بداریم که معضل فقدان نیروی متخصص تنها به سیاست‌های آموزشی و اختصاص بودجه و برنامه‌هایی از این دست وابسته نیست و آنچه در حال حاضر به عنوان یکی از عوامل مهم سبب شده حوزه آی‌سی‌تی از این مشکل رنج ببرد، پدیده مهاجرت است. پدیده‌ای که علت اصلی و عمده آن را به طور خلاصه می‌توان در عدم ثبات اقتصادی، سیاسی و فرهنگی در ایران دانست. وقتی پای صحبت مسئولان و ذی‌نفعانی که در این حوزه به شکلی مسئولیت دارند می‌نشینیم در نهایت به این جمع‌بندی می‌رسیم که انگار نوعی حمیت جمعی وجود دارد تا هیچ کاری صورت نپذیرد. به نظر می‌رسد همه منتظر یکدیگر هستند. موضوع پرونده این شماره ماهنامه پیوست هم مثل شماره پیش ناامیدکننده بود. به امید روزی که در مطالب و گزارش‌های آتی به موضوعاتی بپردازیم که نشان‌دهنده حرکت‌های مثبتی در حل مسائل و مصائب فناوری اطلاعات و ارتباطات باشد