پرونده‌ای درباره کوچ‌نشینی دیجیتالی؛ از اینجا تا به اونجا سه گداره؟

شاید این میل روز‌افزون به دورکاری و سفر ریشه در خلق‌وخوی دوران پیش از یک‌جانشینی‌مان داشته باشد. میلی که نحوه انجام برخی مشاغل دوره مدرن، ممکنش کرده و فناوری‌هایی مثل موبایل، لپ‌تاپ، اینترنت همراه و غیره آسانش. اگر اجدادمان کوچ‌نشین‌هایی بودند که گام‌به‌گام مسیر را می‌رفتند، امروز در جهان بر اساس آمار غیررسمی حدود ۳۵ میلیون کوچ‌نشین دیجیتالی یا دیجیتال‌نومد از این گوشه به آن گوشه می‌روند؛ دیجیتال‌نومدهایی که تعدادشان رو به افزایش است. تجربه دورکاری و فضای کاری آنلاین در دوران پاندمی و احساساتی که با خود همراه آورد چیزی نیست که پاک شود یا دود شود و به هوا برود. حالا خیلی‌ها می‌دانند می‌توانند همان مشاغل را به صورت دورکار یا هیبریدی انجام دهند؛ خیلی‌ها بعد از مواجهه با کووید-۱۹ فکر می‌کنند زندگی آن‌قدر کوتاه است که باید دید و تجربه کرد. در این پرونده سعی کردیم توضیح بدهیم دیجیتال‌نومدها چه کسانی‌اند و چه مشاغلی دارند. برآورد می‌شود حدود ۷۶ درصد از دیجیتال‌نومدها در ۲۰۲۱ سفیدپوست (اروپایی) بوده‌اند و محبوب‌ترین مناطق غیر از اروپا، تایوان، کاستاریکا، جمهوری موریس، یونان، قبرس از مقاصدی هستند که هزینه زندگی پایین‌تری دارند و هاب‌های دیجیتال‌نومدها به حساب می‌آیند. از همین رو می‌توان گفت دیجیتال‌نومدها طبقه‌ای هستند که سطحی از دانش در مورد رایانه و پلتفرم‌های ابر آنلاین دارند و از سوی دیگر، حداقل چند هزار دلار برای بلوکه کردن در کشور مقصد. حال اگر به وسعت جهان نیندیشیم و به تجربه خودمان در قیاس با سطح جهانی نگاهی بیندازیم و بخواهیم دیجیتال‌نومدهایی محدود به ایران باشیم، باز هم احتمالاً جور در نیاید. مساله اصلی‌ اینترنت، هزینه‌های سفر و اجاره جایی برای اقامت، گزینه‌های محدود برای اقامت، دسترسی نداشتن به بسیاری از نقاط بدون اتومبیل شخصی، امکانات و تسهیلات شهرهای مختلف است. همه اینها دست‌به‌دست هم می‌دهند و باعث می‌شوند در بهترین حالت نیروی کار گیک ایرانْ فریلنسرهایی باشند که به خاطر سرعت...