چرا نمی‌توانیم با مارک زاکربرگ قهوه بنوشیم؟

هفت دلیل برای اینکه نظام قضایی-اجرایی فناوری اطلاعات راه‌حل مذاکره با پلتفرم‌ها را برنمی‌گزیند و به فیلترینگ روی می‌آورد. ترکیه، روسیه و پاکستان، سه کشور همسایه ما، ظرف حدود دو ماه با سه پلتفرم مهم فناوری اطلاعات و ارتباطات در سطح جهانی شاخ به شاخ شدند اما قبل از آنکه ماجرا با فیلترینگ (دائمی) به بحرانی برای کاربران تبدیل شود، به راه‌حلی مشترک رسیدند و شرکت‌ها با دولت‌ها مذاکره کردند و برخی از خواسته‌های آنها را پذیرفتند. این موضوع باعث ایجاد یک سوال جدی شد: چرا چنین رویکردی در کشور ما وجود ندارد؟ چرا ما تاکنون، غیر از یک دوره محدود در مورد تلگرام، نتوانسته‌ایم با این پلتفرم‌ها مذاکره کنیم و چاره کار همواره قطع دسترسی مردم بوده است؟ ماجرا به طور خلاصه در هفت عامل دسته‌بندی می‌شود: ۱. انکار بازیگران دیجیتالی: در همان روزهایی که بسیاری از همکلاسی‌هایم در دانشگاه اوقات فراغت خود را در مرکز کامپیوتر دانشگاه و در فیس‌بوک پالایش یا فیلترشده می‌گذراندند، وزیر علوم وقت مصاحبه‌ای کرد و در پاسخ به سوال خبرنگاری مبنی بر اینکه چرا اینترنت دانشگاه‌ها کند است گفت: «دانشجویان نهايتاً مي‌خواهند PDF دانلود کنند و برای برای دانلود این فایل‌‌ها به سرعتی بالاتر از این نیاز ندارد.» این شاید یکی از نخستین و مشهورترین انکارها در فضای مجازی باشد. انکاری که در آن اگرچه اینترنت تا سرعت ۱۲۸ کیلوبایت بر ثانیه مجاز دانسته شده است ولی از روح سخنان مشخص است که این مجوز، نوعی ضرورت است و به عنوان مثال اگر تصویر ما در دنیا به کره شمالی نزدیک نمی‌شد، می‌توانستیم همین ۱۲۸ کیلوبایت را هم در اختیارتان قرار ندهیم. این تفکر نه در آن زمان و نه حتی در حال حاضر اساساً درکی از جایگاه فضای مجازی ندارد و تصور می‌کند که بدون «مجاز» می‌تواند (بدون دردسر) در «حقیقت» زندگی کند و حتی احتمالاً در دل، امید روزی را دارد...