سراشیبی تحمل‌ناپذیر شبکه

احتمالاً در دنیا به سختی بتوان سرویسی را یافت که نه سرویس‌گیرنده از آن راضی باشد نه سرویس‌دهنده و نه نهاد ناظر. از این نظر، اینترنت ایرانی از جمله نوادر دوران است. سرویسی که نه مردم از خدماتی که دریافت می‌کنند رضایت دارند نه شرکت‌های ثابت و همراه ادامه این وضعیت را ممکن می‌دانند و نه دولت و به نمایندگی از آن وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، کیفیت را مناسب ارزیابی می‌کند. ساختن اکوسیستمی که همه اجزای آن ناراضی باشند کاری است که مدیران متعددی در بخش‌های دولتی، غیردولتی و خصوصی انجام داده‌اند و حالا آنچه به عنوان اینترنت پرسرعت در ایران شناخته می‌شود، گرچه در بخش بزرگی از کشور گسترش یافته، اما محصولی رضایت‌بخش نیست. تغییر شرایط موجود شاید نیاز به تصمیم‌های سخت و پرهزینه داشته باشد، ولی ادامه این وضعیت نیز مانند راندن خودرویی با چرخ‌های مکعبی در یک سربالایی است. دغدغه اصلی مساله، دیگر دسترسی به اینترنت نیست؛ آمارها و دیده‌ها نشان می‌دهد در شهرهای بزرگ و کوچک دسترسی به اینترنت تقریباً به شکل کامل وجود دارد. بررسی لایحه بودجه سال آینده نیز مؤید این نکته است که نگاه دولت به سمت توسعه ارتباطات در روستاهای کم‌جمعیت رفته است. بر اساس آمارهای سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی، ضریب نفوذ اینترنت در کشور تا پایان شهریورماه سال جاری به بیش از ۱۰۲ درصد رسیده و این یعنی بخشی از جمعیت کشور با فناوری‌های مختلفی به اینترنت دسترسی دارند که این موضوع در شهرهای بزرگ بیشتر دیده می‌شود. از نظر تعداد هم بیش از ۸۶ میلیون مشترک اینترنت پهن‌باند در کشور وجود دارد که عددی بیش از جمعیت کشور است. حالا دیگر رسانه‌ها عکس‌هایی از روستاهایی منتشر می‌کنند که دسترسی به اینترنت ندارند و این در حالی است که تا پایان شهریور شش سال پیش، بخش بزرگی از جمعیت کشور کلاً به اینترنت پرسرعت دسترسی نداشتند. آمارهای رگولاتوری...