از زمانی که خیلیهایمان دورکاری را در دوران شیوع ویروس کرونا آغاز کردهایم به جمعهای بیشماری در زوم (Zoom) دعوت شدهام که یک اپلیکیشن ویدئوکنفرانس است، یا اپلیکیشن ساعتهای خوشگذرانی مجازی، یا اپلیکیشن جلسات کاری، یا اپلیکیشن شام خوردن مجازی یا هرچه اسمش را میگذارید. من در این جلسات ویدئویی حاضر نشدهام، نه به خاطر اینکه موهایم به طرز خجالتآوری بلند شده، چون با زوم مشکل بنیادین دارم. بگذارید ابتدا توضیح دهم که چرا زوم تا این حد در دوره پاندمی محبوب شده است. این اپلیکیشن رایگان و استفاده از آن بسیار آسان است؛ ما در زبان فناوری به این ویژگیها میگوییم «بدون اصطکاک». حتی دوستها و آشنایانی که هیچ اطلاعاتی در حوزه فناوری ندارند میتوانند فقط با کلیک کردن روی یک لینک به جلسه ملحق شوند و بلافاصله چهرههای آشنا را ببینند و شروع کنند به حرف زدن. در حال حاضر حداقل ۲۰۰ میلیون نفر از ما، ناامید از دیدن مردم در بیرون از خانههایمان، از زوم استفاده میکنیم؛ این رقم چند ماه قبل ۱۰ میلیون کاربر بوده است. بسیاری از ما به رایگان از این اپلیکیشن استفاده میکنیم، هرچند زوم محصول پولی نیز دارد. برای بسیاری از ما دیدن و صحبت کردن با یک دوست یا آشنا امری حیاتی است. من در سال گذشته نسبت به این برنامه محتاط بودهام. زوم در این زمان مشکلات حریم شخصی متعددی داشت که مدام پیش میآمد؛ از جمله مشکلات آسیبپذیری این اپلیکیشن بود که به بدافزارها امکان میداد به زوم وصل شوند و محتوای دوربینهای وب ما را بدزدند. این مشکلات امنیتی وقتی به اوج خود رسیدند که ترولها جلسات ویدئویی افراد را به هم زدند و آنها را با محتوای نامناسب به توپ بستند. اریک یوان (Eric Yuan) مدیر اجرایی زوم در ابتدای ماه آوریل به خاطر همه اشتباهها عذرخواهی کرد و گفت مشکلات اخیر تا حد زیادی برطرف شدهاند....