ویروس کرونا بیش از هر چیز زیرساخت‌های فناورانه را به چالش کشید. در این دوره این سوال پیش آمد که زیرساخت‌هایی که بیش از ۱۰ سال است مدیران کشور از آنها به عنوان دستاورد اصلی خود در پیشبرد برنامه حکمرانی‌شان یاد می‌کنند آیا واقعاً به اهداف اصلی خود رسیده‌اند. در دوره‌ای که به دلیل ترس از گسترش و شیوع ویروس دیگر کسی علاقه‌ای به استفاده از رویه‌های حضوری نداشت قرار بود فرایندهای کاری به روش الکترونیکی انجام شود؛ روشی که عده بسیاری تاکنون در مقابل آن مقاومت می‌کردند. روشی که نه تنها بخشی از بدنه مدیران کشور علاقه‌ای به اجرایی کردن آن در زیرساخت‌های زیرمجموعه خود نداشتند مردم نیز به دلیل فرایندهای پیچیده‌ای که در مقابل‌شان قرار می‌گرفت و همچنین به دلیل عادت به فرایندهای حضوری و رویه‌های گذشته در برابر آن ایستادگی می‌کردند. اما حال ترس از ویروس همه‌گیر موجب شده همه مطالبه‌گر سرویس‌های الکترونیکی باشند. در این میان اما شبکه بانکی کشور وضعیتی دیگر را تجربه کرد. افراد بسیاری می‌گویند اگر زمان ورود ویروس به ایران زمان متفاوتی غیر از روزهای پایانی سال بود شاید مواجهه مردم و کسب و کارها با آن متفاوت می‌شد. درست در روزهایی که بسیاری از کسب و کارها خود را برای فروش‌های پایان سال آماده می‌کردند و منتظر بودند تا زیان یا کاهش فروش یک‌ساله را به دلایل مختلف اقتصادی جبران کنند کرونا یا کووید-۱۹ تمام برنامه‌ریزی‌های آنان را به هم زد. کسب و کارها مجبور به تعطیلی واحدهای صنفی خود شدند (هرچند تعطیلی واحدهای صنفی در روزهای پایانی سال جدی نگرفته نشد) و مردم نیز نسبت به سال‌های گذشته دیگر علاقه‌ای به خرید کیف و کفش از خود نشان ندادند و ترجیح دادند به‌ جای آن اقلام بهداشتی تهیه کنند تا شاید بتوانند خود را در امان نگه دارند. در اولین قدم شبکه بانکی کشور از مردم خواست تا آنجا که...