ارائه خدمات مرکز داده در کشورمان از سالیان گذشته روند صعودی به خود گرفته است. نیاز بسیاری از شرکتهای اینترنتی و اپراتورهای مختلف به وجود مراکز داده از یک سو و نیاز روزافزون سازمانها و شرکتهای بزرگ به محلی امن برای نگهداری اطلاعات، رشد بسیاری را معطوف به این بخش از بازار ICT کرده است. رشدی که به رغم تعدد کمی، از نظر کیفی هنوز با استانداردهای جهانی فاصله بسیاری دارد. دلایل بسیاری را میتوان برای این مساله برشمرد که شاید بزرگترین آنها به استانداردسازی مراکز داده مربوط باشد. دو استاندارد پذیرفتهشده جهانی TIA942 و BICSI به خوبی مسیر درست برای ارائه خدمات در این حوزه را مشخص کردهاند و تا انطباق طراحیهای مراکز داده کشور با استانداردهای مذکور، فاصله بسیار وجود دارد. اخیراً استانداردی توسط سازمان فناوری اطلاعات با کمک موسسه TUV Nord آلمان تحت عنوان DC-100 ارائه شد ولی تاکنون به دلایل مختلف با استقبال گرمی از جانب صاحبان مراکز داده مواجه نشده است. ضمن اینکه استاندارد مناسبی نیز در جهان برای رتبهبندی مراکز داده وجود دارد که در چهار سطح با نام Tier شناخته میشود. این سیستم رتبهبندی به خوبی میتواند ارزیابی دقیقی از شرایط پایداری یک مرکز داده در شرایط مختلف را به دست دهد؛ بنابراین هر مشتری میتواند متناسب با نیاز خود یک مرکز داده را به عنوان سرویسدهنده انتخاب کند. ارزیابی بر اساس سطوح چهارگانه Tier خود یک معیار مشخص را در اختیار صاحبان مراکز داده و سرمایهگذاران این بخش قرار میدهد تا بتوانند افق پیش روی کسبوکار خود را با معیارهای مستند و مشخص ترسیم کنند. ترکیب این استانداردها با سیستمهای ارزیابی مرجع بسیار مناسبی برای جلب اطمینان مشتریان بزرگ به مراکز داده و همچنین تقسیم بازار به سطوح مختلفی از ارائهدهندگان خدمات، متناسب با نیاز مشتریان خواهد بود؛ بنابراین به نظر میرسد برای جاریسازی ممیزی و ارزیابی مراکز داده حضور نهادهای غیرانتفاعی...