سرویس‌های بومی در ایران اغلب زیر تیغ تحریم‌های بین‌الملل متولد شده‌اند. اگر از پروژه‌های شکست‌خورده ایمیل بومی، رایانه بومی، گوشی بومی،‌ پیام‌رسان بومی و جست‌وجوگر بومی فاکتور بگیریم، این تحریم بوده که باعث شده گوگل‌پلی یا اپل‌استور ایرانی در کشور شکل بگیرند، اسنپ و تپ‌سی به جای اوبر آمریکایی وارد حوزه حمل و نقل کشور شوند و به جای آمازون دیجی‌کالا بالا برود. داستان راه‌اندازی دیتاسنتر‌های ملی و ایجاد کسب‌وکارهایی در این زمینه نیز بر پایه همین فرمول بنا شده است. اگر دی‌ماه سال ۱۳۸۳ خبرگزاری ایسنا ایمیلی از طرف شرکت آمریکایی با نام The planet دریافت نمی‌کرد که به دلیل شرایط و قوانین مربوط به تحریم باید تا ۴۸ ساعت سرورهای این شرکت را ترک کند، شاید هیچ وقت دولتمردان در آن سال‌ها به طور جدی به فکر تصویب مصوبه و آیین‌نامه ساماندهی وب‌سایت‌های ایرانی نمی‌افتادند و هیچ وقت میزبانی شدن سایت‌های ایرانی در خارج از کشور یک تخلف به حساب نمی‌آمد. حالا نزدیک به دو دهه از الزامات دولت‌های مختلف کشور برای میزبانی وب‌سایت‌های ایرانی در داخل می‌گذرد و در این سال‌ها پروژه‌های دیتاسنتری ملی مختلفی شکل ‌گرفته‌ و در کنار آنها شرکت‌های خصوصی هم به وجود آمده‌اند که به صورت تخصصی در این حوزه فعالیت کرده‌اند. بیش از ۱۵ سال از شکل‌گیری صنعت دیتاسنتر در کشور می‌گذرد؛ اما به باور بسیاری از فعالان این حوزه، با وجود افزایش حجم دیتا در کشور هنوز این بازار به سودآوری نرسیده و شرکت‌های موفق در این بازار انگشت‌شمارند. بسیاری جنگ بین دولت و بخش خصوصی در نگهداری از داده‌های مهم حاکمیتی را، که با توجه به توسعه دولت الکترونیکی و شهر هوشمند روند نمایی را در پیش گرفته‌اند، عامل اصلی پا نگرفتن صنعت موفق در حوزه دیتاسنتر می‌دانند. موج اول؛ هر ایرانی یک دیتاسنتر پیش از اینکه موج تحریم‌های آمریکا علیه ایران گسترش بیشتری پیدا کند و وب‌سایت‌های ایرانی میزبانی‌شده...