بسیار گفته شده ایرانیان حافظه تاریخی ندارند. از اتفاقات دردناک و حتی خونین گذشته درس نمی‌گیرند و سابقه آدم‌ها و نظامات را فراموش می‌کنند و آزموده را با بالاترین قیمت ممکن می‌آزمایند. می‌شنویم که تکرار تراژیک اشتباهات پیشین را به پای این آگاهی جمعی می‌نویسند و روزگار سخت را به این فراموشکاری ملی نسبت می‌دهند، اما آیا وحشت عمومی از «اینترنت ملی» حاصل یکی از همین سیاه‌‌چاله‌های تاریخی است؟ فرمول طلایی اعتراضات مردمی در فضای مجازی اغلب این است که هر چقدر دامنه نفوذ و هشتگ‌پراکنی آن افزون‌تر باشد این آتش تندتر خاکستر خواهد شد. مهم نیست بحث بر سر پرتاب کردن یک کودک زباله‌گرد در سطل آشغال باشد یا حمله به یک برند خارجی برای اینکه زنان را در حال خدمت به همسران‌شان تصویر کرده. مهم نیست بر سر یک زن جهانگرد ریخته باشند که گردشگران خارجی را به سفری شیک در ایران آورده یا سورپرایز وزیر، یک پستچی پرنده از آب درآمده باشد. امروز بحث بر سر رمز دوم است و فردا بحث بر سر راننده‌ای که دختری را میانه راه پیاده کرده. گویی ذات زودگذر این فضا بر همان حافظه کوتاه‌مدت تاریخی سوار شده و شتاب فراموشی را دوچندان کرده. توییتر فیلتر شده ولی همه حاکمان در آن هستند. تلگرام بسته شده ولی همه بازیگران در آن بازی می‌کنند و با همین روند قاعدتاً باید وقتی اینترنت وصل شد پس از بازه‌ای پر از خشم و دود عافیت‌طلبی بر نگاه تاریخی مستولی شود، اما چرا چنین نشده؟ هرچند ناباورانه اما به نظر می‌رسد قطعی طولانی‌مدت اینترنت و استیلای کشدار این فقدان بر اینترنت همراه و سپس استان‌های محروم کشور سرانجام کار خود را صورت داده و این ترس به لایه عمیق‌تری از حافظه ایرانی رسوب کرده. در حالی که سنت حافظه مجازی ایرانی ایجاب می‌کرد این موج بخروشد، بر سر همه بازیگران خشک و تر آوار شود...