نماد اعتماد الکترونیکی، بایدها و نبایدها

نماد اعتماد الکترونیکی زاییده فضایی است که در آن اکثریت جامعه اعتمادی به خرید آنلاین نداشتند و این خدمت در صنایع مختلف طرفداری نداشت و لازم بود در یک برنامه بلندمدت این اعتماد ایجاد شود. در کشورهای دیگر و در بازارهای آزاد این اتفاق بر اساس تنظیم بازار کسب و کار و سعی شرکت‌های خصوصی اتفاق افتاده است. اما در ایران به دلیل حضور اقتصاد دولتی این خدمت نیز توسط دولت ارائه شد. شاید بتوان بخشی از دلایل رونق کسب و کار در فضای مجازی و خرید آنلاین را نیز به پای نماد اعتماد الکترونیکی و وزارت صنعت، معدن و تجارت که بانی ای‌نماد است نوشت. اما به صورت کلی هر خدمتی طول عمری دارد و به نظر می‌رسد با رونق کسب و کار در فضای مجازی و اعتماد کاربران به پرداخت پول در فضای مجازی عمر ای‌نماد نیز به سر آمده و دیگر ارزشی خلق نمی‌کند. اگر نماد اعتماد الکترونیکی ارزشی خلق می‌کرد، امروز به جای ۴۱ هزار عضو دارای ۵۰۰ هزار عضو بود و سازمان توسعه تجارت الکترونیکی برای حفظ ای‌نماد دست به دامن شبکه بانکی و درگاه پرداخت الکترونیکی نمی‌شد. به گزارش بولتن اقتصادی شاپرک که به بررسی شبکه پرداخت الکترونیکی در تیرماه ۹۷ پرداخته، تعداد ۹۳۲ هزار درگاه اینترنتی در شبکه بانکی ثبت شده است. طی مقایسه این عدد با تعداد سایت‌های دارای نماد متوجه می‌شویم که افراد جامعه خیلی هم برای پرداخت اینترنتی نیازی به مشاهده نماد الکترونیکی نمی‌بینند و حداقل در نزدیک به ۹۰۰ هزار درگاه پرداخت بدون نماد هم پرداخت انجام می‌دهند. علاوه بر آن در بولتن شاپرک تعداد ۹۷۵ هزار ابزار پذیرش موبایلی نیز ثبت شده است که در آن حوزه نماد به صورت کلی حضور ندارد و کماکان مردم از این ابزارها استفاده می‌کنند. اگر بپذیریم که اساساً دولت باید در این امور دخالت کند و فرض را بر این بگیریم...