بدرود آدرس ، بدرود نشانی

با پیدایش پدیده اجتماعی شدن انسان و شکل‌گیری روستا و اسکان گرفتن در کنار هم، نقش آدرس اهمیت یافت. معمولاً در این روستاها آدرس‌ها با شاخص‌هایی مانند کنار چشمه، کنار درخت بزرگ، اولین درِ بالای ده و غیره برای پیدا کردن مکان استفاده می‌شد و با پیدایش شهرها و اجتماع شهرنشینی استفاده از نام برای معابر و شماره برای خانه‌ها به صورت اجبار درآمد و استفاده از آدرس فرستنده و گیرنده به شکل نوشتاری متنی روی مراسلات ترویج یافت. در این روش تفکیک و توزیع مراسلات با خواندن آدرس انجام می‌گرفت و به خاطر نوشتارهای ناخوانا، غلط و مشابه معمولاً خطای زیادی داشت. در اواسط دهه ۱۹۴۰ میلادی ایده و ابداع و تولید کد پستی در سازمان‌های پستی در کشورهای قاره اروپا پدید آمد. اکثر کدهای پستی بر اساس تقسیم‌بندی جغرافیایی مکانی شکل گرفته‌اند و شمایل نقاط جغرافیایی استان، شهرستان، شهر، دهستان و روستا است. درج این کد پستی در کنار آدرس سرعت تفکیک و توزیع مراسلات را افزایش و خطا را در این فرایند کاهش داد و همچنین باعث پیدایش پست مکانیزه شد. در اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی سامانه مکان‌یابی و موقعیت‌یابی جهانی (Global Positioning System) راه‌اندازی شده است؛ این سامانه با استفاده از ۲۴ ماهواره به طور مداوم زمین را دور می‌زند و قادر است شناسه مکان جغرافیایی را شناسی کند. در این سامانه هر چهار ماهواره در یک مدار قرار دارند. این سامانه امکان شناسایی موقعیت مکان جغرافیایی بین ۱۰ تا ۱۰۰ متر را فراهم می‌کند و بر اساس محاسبات ساده ریاضی توسط گیرنده‌های زمینی طول(longitude) و عرض (latitude) و ارتفاع (altitude) موقعیت مکانی جغرافیایی به دست آمد. دریافت سیگنال‌های GPS از این سامانه‌ها هزینه‌ای ندارد. سامانه GPS مستقل از زیرساخت تلفن و اینترنت است. نظام آدرس‌دهی تلفنی و کد پستی جامعیت ندارند و یافتن مکان مقصد هنوز برای اغلب ما مشکل است و نیاز به نقشه‌های...