اهالی زیر ساعت

از آن سال‌ها خیلی گذشته. روزگاری که جایی در میانه خیابان «روزولت» استادیوم «امجدیه» برای خودش کیابیایی داشت. بازی تاج-پرسپولیس ۳۰ هزار نفر را به استادیوم سرازیر می‌کرد. پرسپولیسی‌های دوآتشه شمال غربی استادیوم بودند و بعد همین‌طور کش می‌آمدند تا میانه ورزشگاه که تاجی‌ها شروع می‌شدند و آنها هم می‌رفتند تا جنوب غربی که دوآتشه‌هایشان آنجا می‌نشستند. اما این وسط یک جای خاص هم بود: زیر ساعت. می‌گفتند زیر ساعتی‌ها بی‌طرف‌اند؛ اما واقعیت این بود که زیرساعتی‌ها قمارباز بودند. شرط‌بندی می‌کردند، روی همه چیز، از اولین اوت دستی گرفته تا خطا و کرنر و گل و نتیجه. کسی هم کاری‌شان نداشت. وقتی تماشاگرها سر سوتی که «حاج ابوالحسن» زده بود به جان هم می‌افتادند، وقتی با دریبل «علی پروین» یا شوت «علی جباری» نیم‌خیز می‌شدند قماربازها فقط به شرطی که بسته بودند فکر می‌کردند. بعدتر، وقتی ورزشگاه «آریامهر» را ساختند و بازی‌های مهم را به آنجا بردند، پرسپولیسی‌ها به جایگاه ۳۶ رفتند و تاجی‌ها جایگاه ۸ را انتخاب کردند؛ اما باز هم ساعتی که در ضلع شمالی ورزشگاه نصب بود نشانه شرط‌بندها ماند. تا اینکه انقلاب شد. استادیوم بزرگ پایتخت نام «آزادی» را بر خود دید و شرط‌بندی‌ها از زیر ساعت رفتند. دیگر جایگاه خاصی نداشتند. پخش شدند در کل استادیوم. لابه‌لای جمعیت. همان‌جا که گاهی سیگاری روشن می‌شود، گاهی دو نفر به جان هم می‌افتند و گاهی برای یک اوت معمولی عجیب خوشحال می‌شوند. داستان شرط‌بندها به همین‌جا ختم نشد. همان‌طور که آمدن اینترنت همه چیز را دگرگون کرد، کسب‌وکار قماربازها را نیز تغییر داد. حالا سایت‌ها آمده‌اند، قماربازها با مشخصات واقعی‌شان ثبت‌نام می‌کنند، فوتبال آنلاین می‌بینند، «بت» می‌زنند و برنده و بازنده می‌شوند. آنلاین پرداخت می‌کنند و می‌روند تا بازی بعدی. و فقط یک سوال باقی می‌ماند: چطور است که شرط‌بندی هم غیرشرعی است، هم غیرقانونی و هم قوانین فیفا آن را ممنوع کرده، اما باز هم عده‌ای...