زنگ‌های خطر برای چه کسانی به صدا درمی‌آید

ده سال از بحران مالی جهانی گذشته و فروپاشی اقتصادی هنوز در صنعتی که بیشترین آسیب را دیده است ادامه دارد: بانکداری. عقب‌نشینی واقعاً چشمگیری در بازارهای خارجی دیده می‌شود و همین امر بانکداری را به صنعتی تبدیل کرده است که کمتر از گذشته در صحنه‌های بین‌المللی حضور دارد. گزارش اخیر موسسه بین‌المللی مک‌کینزی نشان می‌دهد جریان سرمایه بین مرزها از سال 2007 تاکنون 65 درصد کاهش پیدا کرده و نصف آن به خاطر کاهش شدید اعطای وام به آن سوی مرزها و سایر فعالیت‌های بانکداری است. بسیاری از بانک‌های بزرگ بین‌المللی در اروپا و ایالات متحده ماجراجویی‌های خارجی خطرناکی در کشورهای دیگر انجام داده‌اند و همین مساله آنها را با مشکلات متعددی مواجه کرده است. در نتیجه از امور خارجی عقب‌نشینی می‌کنند؛ برای مثال قبل از بحران دوسوم کل سرمایه سه مورد از بزرگ‌ترین بانک‌های آلمانی در بازارهای خارجی بود، اما امروزه این رقم به یک‌سوم رسیده است. بر اساس یافته‌های Dealogic، بانک‌ها از 2007 تاکنون بیش از دو تریلیون دلار از سرمایه‌گذاری خود کاسته‌اند. بیشترین عقب‌نشینی‌ها مربوط به ناحیه یورو می‌شود. سهم خارجی بانک‌های حوزه یورو - از جمله اعطای وام به کشورها و شرکت‌های مختلف جهان - حدود 2/7 تریلیون دلار یا 45 درصد کاهش یافته است. علت اصلی چنین تحولی کاهش اعطای وام به کشورهای دیگر در داخل حوزه یورو است. قبل از بحران حوزه یورو به سمت بازار بانکی واحد حرکت می‌کرد. اکنون بازار دوباره تقسیم شده و به مرزهای ملی هر کشور محدود می‌شود. این ایده که در ناحیه‌ای با پول رایج واحد ارائه وام حالت شبه‌داخلی دارد و ریسک کشوری وجود ندارد، ایده صحیحی نبود و در واقع بسیار خطرناک از آب درآمد. البته عقب‌نشینی در امور مالی بین‌المللی نشانگر فشار مقررات و صاحبان منافع بر بانک‌هاست تا سرمایه و روش نقل و انتقال مالی را بازسازی کنند. ولی اغلب بانک‌ها به سادگی...