زنده‌باد مخاطب

لوگوی «پایرت بی» تقلیدی از هشداری قدیمی است که می‌گفت «تکثیر نوار در خانه صنعت موسیقی را می‌کشد» و در آن تصویر یک نوار کاست در حال پخش دیده می‌شد که یک جمجمه با دو استخوان متقاطع روی آن قرار داشت. در دهه 80 صنعت موسیقی از ضبط روی کاست ترسیده بود و تصور می‌کرد مشتریان تنها به کپی موسیقی یا ضبط از رادیو روی خواهند آورد اما این اتفاق هرگز رخ نداد و حداقل تا حدی نبود که مساله‌‌ای واقعی برای تجارت موسیقی به همراه داشته باشد. همین مباحث زمانی نیز برای فناوری‌هایی مانند مینی‌دیسک و سی‌دی‌ها مطرح شد. اما چیزی که بیش از همه صنعت موسیقی را به هراس انداخت، ورود خدماتی مانند نپستر و AudioGalaxy بود که به افراد امکان می‌داد موسیقی را بدون هیچ هزینه‌ای روی اینترنت به اشتراک بگذارند. صنعت موسیقی از مشاهده تبادل نسخه‌های دیجیتالی به هراس افتاد که تبادل‌شان به کاهش کیفیت آنها منجر نمی‌شد، موضوعی که در مورد کاست‌ها کمی از ترس آنها می‌کاست. اما این اینترنت نبود که صنعت موسیقی را به هراس انداخت. در واقع هنوز هم بسیاری از مسائل برای آهنگسازان و برندها مبهم است. تیلور سوئیفت سال بسیار خوبی را گذراند و آخرین آلبوم او نیز ثروت زیادی برایش فراهم آورد. این موضوعی است که در آینده نزدیک برای سوئیفت تغییر نمی‌کند و در آینده دور نیز برای سوئیفت‌هایی که بعد از او می‌آیند تغییر نخواهد کرد. تقاضای عمومی برای موسیقی صدها و شاید هزاران سال است که وجود داشته و ذهن انسان با لذت بردن از موسیقی همواره پیوندی معین داشته است. پس فناوری چطور صنعت موسیقی را از بین می‌برد؟ خب، در واقع برندهای موسیقی را از بین می‌برد. دلیل آن هم ساده است، برندهای موسیقی واسطه‌هایی هستند که دیگر نیازی به وجودشان نیست؛ همان‌طور که اکنون می‌توانیم بلیت هواپیما را مستقیم بخریم و به جای...