به خاطر امری انسانی

    شما هم می‌توانید موسیقی بسازید و هم برنامه بنویسید، آیا این دو شبیه هم هستند؟ شباهت‌هایی وجود دارد. کاری را شروع می‌کنیم و باید ببینیم چه چیزهایی وجود دارد و همان‌ها را فعال کنیم. راه‌های بسیاری برای رسیدن به این هدف وجود دارد، همه چیز را باید مد نظر قرار داد و انتخاب‌های زیبایی‌شناختی بسیاری کرد تا روند ادامه یابد. حل مساله ساده نیست. همه نوع سوراخ موشی وجود دارد که شاید چندین روز در آن گم شوید... شما روی کم کردن فاصله فناوری و هنر کار کرده‌اید، با چه دشواری‌هایی روبه‌رو بوده‌اید؟ کدنویسی فوق‌العاده است، نوعی هنر فراگیر است. مکانیسم‌های اصلی این مساله را نشان نمی‌دهند. آنها کدنویسی را بخشی از خروجی خلاقانه نمی‌دانند. فرض می‌کنند کدنویسی نوعی پیش‌تولید است، اولین مرحله‌ای که باید با آن برخورد شود - که هنر باید بعد از آن اتفاق بیفتد. من مساله را به این شکل نمی‌بینم. ما برای زمان و خودنمایی‌های هنرمندان‌مان ارزش قائلیم اما برای کدنویسان چنین ارزشی قائل نیستیم. چرا؟ اکنون که هر کسی یک سایت می‌نویسد و آن را به برنامه‌ای برای موبایل تبدیل می‌کند، مردم فکر می‌کنند کار همیشه به همین راحتی است و تعجب می‌کنند که چرا یک کار باید سه ماه طول بکشد. مثلاً وقتی در حال تولید Listening Machine بودیم، فقط الگوریتم‌نویسی آن سه هفته کامل وقت برد. همه چیز آنی پیش نرفت. نمی‌توان هنر را در دنیای کدنویسی خلاصه کرد و دنیای کدنویسی را نیز نمی‌توان در هنر خلاصه کرد، هر کدام مستحق احترام برابر هستند. با ساختن این محصول به دنبال اثبات چه چیزی بودید؟ می‌خواستم صدای جاری در روزها را بشنوم. من و دن کار را از اینجا شروع کردیم. توئیتر دینامیک است، انقلابی است، گفت‌وگوها تحول پیدا می‌کنند، هیجان دارند، می‌توان آنها را دید اما اگر بتوان آن را شنید چطور؟ ما فکر کردیم موسیقی چنین توانایی‌ای دارد....