آیا کشورهای دیگر هم به شبکه داخلی و سرویس‌های کاملاً بومی فکر می‌کنند؟ جزیره یا سرزمین یکپارچه

کشورهای بسیاری برای توسعه زیرساخت‌های اینترنت در داخل تلاش می‌کنند. برنامه‌های توسعه‌ای این‌چنینی البته مانند آنچه در «طرح کلان و معماری شبکه ملی اطلاعات» ایران آمده است به دنبال پیگیری اهدافی همچون «تحقق استقلال کشور»، «کاهش وابستگی و جلوگیری از دست‌اندازی بیگانگان در فضای مجازی»، «دستیابی به جامعه‏ای پیشرو و اخلاق‏مدار» و «ایجاد زیست‌بوم متناسب با فرهنگ اسلامی-ایرانی» از طریق توسعه شبکه نیستند. بررسی چند نمونه در سراسر جهان اما به درک بهتر ملزومات طرح‌های توسعه‌ای اینترنت در کشورها کمک می‌کند. نگاهی به این تجربه‌ها البته نشان می‌دهد چنین برنامه‌هایی مانند شبکه ملی اطلاعات در ایران، توسعه پلتفرم‌ها و سرویس‌های داخلی را دنبال نمی‌کند، اگرچه ممکن است برنامه‌های تشویقی برای توسعه آنها به شکل دیگری دنبال شود. توسعه پهن‌باند ترکیه: آزادسازی صنعت مخابرات در ترکیه در سال ۱۹۹۸ با امضای قراردادی میان دو اپراتور ارتباطاتی و تشکیل مرجع مخابرات در سال ۲۰۰۰- که در سال ۲۰۰۸ به ارتباطات و فناوری اطلاعات (ICTA) تغییر نام داد- اتفاق افتاد. این اصلاح اساسی در بازار ارتباطات ترکیه منجر به تغییرات اساسی در سال‌های بعد از آن شد. تعداد مشترکان سرویس‌های xDSL از ۵.۹ میلیون در سال ۲۰۰۸ به ۷.۸ میلیون در سال ۲۰۱۶ رسید. در حالی که در سال ۲۰۰۸، حدود ۶ میلیون نفر در این کشور به اینترنت پهن‌باند دسترسی داشتند این رقم در سال ۲۰۱۶ به لطف توسعه 3G به ۶۲.۲ میلیون مشترک رسید. با وجود این موارد در بخش مخابرات چالش‌هایی نیز وجود داشت. سهم واقعی بخش مخابرات ترکیه از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۶ رشد چندانی نکرد و از ۱۴.۹۸ میلیارد لیر ترکیه به ۱۵.۵۵ میلیارد لیر رسید. ترکیه آن زمان در میان کشورهای عضو سازمان توسعه و همکاری‌های اقتصادی (OECD) مناسب نبود. در حالی که در سال ۲۰۱۶ ضریب نفوذ اینترنت پهن‌باند ثابت در این کشورها ۲۹.۳ درصد بود در ترکیه این عدد تنها ۱۳.۲ درصد بود. سهم بخش...