بخش خصوصی هویت دیجیتالی را تغییر داد

در غوغای سال‌های کرونایی کسب‌وکارهایی جان گرفتند که هم نجات دادند و هم نجات یافتند؛ در تصور نبودن‌شان همین بس که صف‌های طویل احراز هویت در همه ‌جا هنوز شاید در هم می‌پیچید. اما به نظر می‌رسد مسیری که هموار ساختند هنوز نتوانسته است راه را برای سرعت گرفتن‌شان باز کند تا از پایان‌ هراس‌شان بگویند. فعالیتی که آنان بدون پشتوانه قانونی خاص آغاز کردند و در ابتدا با انتقادهای بسیاری از سوی سیاست‌گذاران مواجه شده بود در نهایت پذیرفته شد و تلاش‌هایی برای قانونی شدن فعالیت‌شان صورت گرفت و اولین تصمیمات مدیریتی در تغییر قانون مبارزه با پولشویی نمود یافت؛ جایی که احراز هویت غیرحضوری پذیرفته و ممنوعیتش از قانون حذف شد. نیازی که طی سال‌ها آشکار شده بود در ابتدا تلاش شد تا در سند نظام هویت معتبر در فضای مجازی کشور که شهریورماه ۹۸ از سوی شورای عالی فضای مجازی به تصویب رسید شکل قانونی پیدا کند اما فراهم شدن مقدمات اجرایی این سند از سویی و ترس مدیران اجرایی کشور از اجرایی کردن فرایند احراز هویت دیجیتالی موجب شد تا زمان فراگیر شدن کرونا این موضوع همواره با اما و اگرهای زیادی همراه باشد. هرچند دولتمردان ایرانی در این زمینه خیلی آهسته و محتاطانه عمل کرده‌اند اما واقعیت آن است که این شیوه احراز هویت عمر چندانی در جهان ندارد. عمر فعالیت‌های حوزه هویت دیجیتالی هنوز به بیش از یک دهه نمی‌رسد و اولین فعالیت‌های صورت‌گرفته در این زمینه به سال ۲۰۱۰ بازمی‌گردد؛ پلتفرم "Aadhaar" مبتنی بر شناسایی اثرانگشت و اسکن عنبیه که بزرگ‌ترین سامانه تشخیص هویت دیجیتالی بیومتریک جهان به شمار می‌رود سال ۲۰۱۰ در هند متولد شد. در همان دوران اپل نیز نوعی سنسور حساس به اثرانگشت برای احراز هویت در گوشی آی‌فون 5s طراحی کرد. سازمان سوئیفت (SWIFT) یا جامعه جهانی ارتباطات مالی بین بانکی نیز سال ۲۰۱۴ سامانه احراز هویت دیجیتالی را...