یکی داستان است پر آبِ چشم

تاکنون، یعنی تا هجدهم اردیبهشت 1400، حدود یک میلیارد و 27 میلیون نفر واکسینه شده‌اند* و از همه حرف‌وحدیث‌ها و خبرهای ضدونقیض درباره تولید واکسن‌ بیش از یک سال گذشته. در بحبوحه واکسیناسیون افراد بالای 80 سال در ایران بود که فکر کردیم می‌توانیم در این پرونده پیوست، نگاهی به نقش فناوری در ساخت و تولید واکسن بیندازیم چون تاکنون در هیچ جای تاریخ، بشر نتوانسته بود در عرض یک سال واکسن تولید کند و این دستاورد بی‌شک حداقل تا جایی، موهبت فناوری است. اما چگونه می‌توان با استفاده از فناوری تولید را افزایش داد؟ دنیا به مقادیر زیادی واکسن باکیفیت نیاز دارد تا پاندمی مهار شود. سرعت فعلی آزمایش بالینی و تایید واکسن هنوز کمتر از سرعت شیوع کووید-19 است. در این پرونده به نقش فناوری در مدل‌سازی بیماری اپیدمیک، لجستیک، سازماندهی سایت‌های واکسیناسیون، ردیابی و جمع‌آوری داده‌ها و در مجموع بحث توزیع می‌پردازیم. و پس از اینها نوبت به توزیع می‌رسد. مساله توزیع شاید همان وجه ماجرا بود که ابتدا چندان برجسته نبود، مساله‌ای که حالا گریبان بیشتر کشورهای دنیا را گرفته. و این معضل تنها مساله نیست: فروش واکسن در دارک‌وب، تهدیدهای سایبری و درز اطلاعات، احتمال دستکاری داده‌ها و اشتباه‌های انسانی هم در این میان جای خود را دارند. اما ماجرا فقط اینها نیست. آدمی در کجای تاریخ این آگاهی و رنج را تجربه کرده که آن بیرون چیزی هست به اسم واکسن و مشکل اصلی، دسترسی است؟ اینجاست که قصه پر آب چشم‌تر می‌شود. در نهایت در صفحات آخر پرونده شماره ۹۰ جهان پیوست، از این می‌گوییم که فناوری چگونه می‌تواند روند را تسهیل کند و در عین حال چگونه احتمال دارد خود، بدل به مانعی بزرگ شود.سالی که در چشم‌های خیلی‌هایمان اشک نشست، سالی که در چشم‌های خیلی‌هایمان همچنان اشک خواهد نشست.