دلم نمیخواست در این مورد بنویسم که آیا آمریکاییها اثباتی بر این هستند که واکسیناسیون کرونا کارگر است یا خیر. این مساله در حوزه سیاسی، فرهنگی، اخلاقی و قانون است. موضوع در اینجا تکنولوژي نیست. اما اگر برخی محل کارها، مدارس، محلهای گردهمایی اجتماعی و شرکتهای مسافرتی «پاسپورت واکسن» را الزام کنند، منطقی است این کار را به شکلی انجام دهند که حریم خصوصی مردم حفظ شود، استفاده از این پاسپورت ساده باشد، اعتماد مردم را جلب کند و هزینه زیادی نداشته باشد. بگذارید در مورد پیشنهاد بنیاد خیریه PathCheck که در کار تکنولوژی درمانی است بگویم. فرض اصلی این است که تکنولوژی درمان باید در پایینترین سطح ممکن باشد. این فلسفه باید مسیر ما را مشخص کند: رامش رسکار پروفسوری در آزمایشگاه رسانه دانشگاه M.I.T که PathCheck را بنیانگذاری کرده میگوید مشکل اولین رویکردهای تکنولوژی به سیستم ثبت دیجیتالی واکسن این است که آنها واسطههای زیادی ایجاد میکنند که به مستندات درمانی شما دسترسی خواهند داشت. در آمریکا عمدتاً ایالتها مستندات واکسینه شدن ساکنان را نگهداری میکنند. رسکار میگوید اولین تلاشها برای ساخت مدارک واکسن از جمله طرح Excelsior Pass در نیویورک، اساساً همان پایگاه داده ایالتی را با اطلاعاتی شامل نام، تاریخ تولد، آدرس، شماره تزریقات شما و خیلی اطلاعات دیگر را کپیبرداری میکنند و شرکتها و دیگر نهادهایی که واکسینه بودن یا نبودن شما را میبینند نیز به این اطلاعات دسترسی خواهند داشت. وقتی چندین لایه تکنولوژی را به هر سیستمی اضافه کنید، احتمال درز اطلاعات حساس بیشتر میشود. بهعلاوه هزینه و پیچیدگی کار هم بیشتر میشود. رسکار میگوید، این کار کاملاً غیرضروری است. ایده PathCheck این است که یک کد نرمافزاری ساده ایجاد کنیم که همه- محل کار، مدارس یا فرودگاهها- بتوانند بدون نیاز به تکرار مستندات درمانی آن را وارد اپلیکیشنهای خود کنند. وقتی مدارک واکسیناسیون را نشان میدهید، یک کد یکبارمصرف دو بسته اطلاعاتی...