skip to Main Content
محتوای اختصاصی کاربران ویژهورود به سایت

فراموشی رمز عبور

با شبکه های اجتماعی وارد شوید

عضو نیستید؟ عضو شوید

ثبت نام سایت

با شبکه های اجتماعی وارد شوید

عضو نیستید؟ وارد شوید

فراموشی رمز عبور

وارد شوید یا عضو شوید

جشنواره نوروزی آنر

پیوست جهان

آنه لیسی

موسیقیدان یا ماشین؟

آنه لیسی

۷ مهر ۱۳۹۵

زمان مطالعه : ۹ دقیقه

شماره ۳۸

تاریخ به‌روزرسانی: ۶ آبان ۱۳۹۸

از سفر NAMM 2016 Show بازگشته‌اید و متوجه می‌شوید که اکنون ۲۰۱۶ است، هنوز در زیرزمین خانه زندگی می‌کنید و موسیقی تکنو را از لپ‌تاپ کهنه‌ای که دوست قدیمی به شما داده است، پخش می‌کنید. آلبوم تِک‌هاوس و پیشرو که در سال ۲۰۱۰ ساختید، طرفدار پیدا نکرد و فکر می‌کنید پیر، فرسوده و خارج از دایره بازی هستید. شرکت‌هایی نظیر کورگ، موگ و رولاند هرساله با ترکیبات جدید، ماشین‌های درام، سکانسر و ابزار جانبی از راه می‌رسند و اغلب پی بردن به اینکه کدام ابزار واقعاً به مجموعه شما کمک خواهد کرد، دشوار است. اخیراً شاون رودیمن تهیه‌کننده و دی‌جی اهل پترزبورگ که کارهای سینتی‌سایزر زیادی دارد، عباراتی در فیس‌بوک نوشت که همه را وادار به تفکر کرد:«در دهه‌های ۷۰ و ۸۰، تولیدکننده‌های ماشین موسیقی برای موسیقیدان‌ها ماشین تولید می‌کردند و امروز برای ماشین‌ها موسیقیدان تولید می‌کنیم.» شاید حق با شاون باشد: اولین ماشین‌های تجاری موسیقی که در دهه ۱۹۵۰ تولید شدند، بیش از ماشین‌های امروزی به موسیقیدان تکیه داشتند. ماشین‌های امروزی اغلب برای نیازهای تعریف‌شده هنرمندانی که از آنها استفاده خواهند کرد، طراحی شده‌اند. یکی از ماشین‌های درام که وارد بازار شد – وورلیتزر سایدمن ۱۹۵۹ – صرفاً برای نمایش‌های زنده تولید شد که به نوازنده درام نیاز داشت ولی متولیان آن نمی‌خواستند چنین فردی را استخدام کنند. در دهه ۶۰ دون بوچلا – خالق بوچلا میوزیک ایسل – همکاری نزدیکی با مورتون سوبوتنیک و رامون سندر -آهنگسازان مرکز موسیقی نوار سان‌فرانسیسکو- انجام داد تا یکی از اولین سینتی‌سایزرهای حساس به لمس را در اجرای زنده توسعه دهد. در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ شرکت‌های ژاپنی نظیر رولاند و کورگ با در نظر گرفتن موسیقیدان‌ها شروع کردند به طراحی سینتی‌سایزر – بهبود ساختار با محوریت کیبورد و استفاده از درام غربی برای افکت‌های درام. ولی امروزه به نظر می‌رسد ابزار جدید و جذاب با چنان سرعتی در بازار ظاهر می‌شوند که هنرمندان – و جیب آنها – نمی‌توانند به تمام آنها دسترسی پیدا کنند. برای برخی افراد چنین اتفاقی به معنی وجود فرصت‌های جدید برای ابراز است؛ برای دیگران این حس وجود دارد که نوآوری فناوری، نحوه بیان ما را دیکته می‌کند یا بدتر، به طور کامل ابراز وجود انسان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. با این اوصاف اولویت اول طراحی و تولید ماشین موسیقی امروزی چیست: ماشین یا موسیقیدان؟ آیا موسیقیدان‌ها در واقع تحت تاثیر فناوری تکامل می‌یابند یا فناوری تحت تاثیر موسیقیدان‌ها تکامل می‌یابد؟ این سوالات را از شاون رودیمن، اریکا، گونر هسلم، لارن فلکس ، جان بارِرا و آنتنس پرسیدیم تا رابطه در حال رشد بین هنرمندان و ابزارشان را مورد بحث و بررسی قرار دهیم.

شاون رودیمن صادقانه باید گفت این روزها، ماشین‌ها منبع خلاقیت و استعداد هستند که در اصل فقط در حوزه هنرمند قرار می‌گیرد. این ایده خام وجود دارد که ماشین‌ها به نوعی می‌توانند جایگزین خلاقیت، میل، خواسته‌ها یا استعداد شوند. این فکر با واقعیت فاصله زیادی دارد. ماشین‌ها صرفاً ابزار هستند، با فناوری پیشرفته‌تری نسبت به مجموعه درام یا گیتار. فقط شبیه یاد گرفتن زبان ساده برای رسیدن به ایده موسیقی است. واقعاً نمی‌دانم این کج‌فهمی که ماشین می‌تواند کمبود انسانیت در موسیقی را جبران کند، از کجا آمده است ولی برای هر کسی که چنین فکری دارد، آرزوی موفقیت دارم. اگر تاثیر ماشین را جدی بگیریم، فقط تا این حد می‌توان گفت که انسان و ماشین به موسیقی کمک می‌کنند. فکر می‌کنم از ‌نظر تولیدکننده، امروزه ماشین‌ها توانایی انجام اموری را دارند که ۲۰ سال پیش قابل فهم نبود ولی فکر می‌کنم توانایی فناوری تولیدکننده‌های موسیقی و آنچه می‌توانند انجام دهند، مهم‌تر از نقش موسیقیدان‌ها در استفاده از این ابزار تصور شده است. ابزارهای جدید بسیاری وجود دارد – تجهیزاتی که میزان عملکرد خارق‌العاده‌ای را برای موسیقی به ارمغان می‌آورند. فکر می‌کنم تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که ابزار جدید را بخریم و موسیقیدان‌های بهتری شویم. باید نابغه‌های ابزار جدید باشیم. ما نمی‌توانیم جوک باکس انسانی یا ماشین‌های پخش زنده باشیم. قطعاً استفاده از ماشین‌های درام و سکانسرها. این ابزار آهنگسازی بداهه و استفاده از همه عوامل موسیقی را میسر می‌سازند تا موسیقی باکیفیت در ژانرهای سول، گروو و فانک تولید کنیم. امروزه اگر از ابزار سر دربیاوری می‌توانی آهنگ بسازی – در همان لحظه، روی سن، به صورت بداهه در برابر جمعیت. فقط باید شهامت چنین کاری را داشته باشی. Ronald TR-8 یک ماشین آنالوگ شبیه‌سازی‌شده است و فقط به عنوان ابزار اجرا بازطراحی شده. می‌توانستند هزاران ابزار اتوماتیک و آموزش آنها را ایجاد کنند ولی...

شما وارد سایت نشده‌اید. برای خواندن ادامه مطلب و ۵ مطلب دیگر از ماهنامه پیوست به صورت رایگان باید عضو سایت شوید.

وارد شوید

عضو نیستید؟ عضو شوید

این مطلب در شماره ۳۸ پیوست منتشر شده است.

ماهنامه ۳۸ پیوست
دانلود نسخه PDF
http://pvst.ir/2i0

0 نظر

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*

برای بوکمارک این نوشته
Back To Top
جستجو