شکست بخش خصوصی؛ دغدغه بخش دولتی

حدوداً 63 سال پیش دقیقاً در 15 آبان 1331 که نشست 36 مجلس شورای ملی تشکیل شد، مهندس معظمی وزیر پست و تلگراف دولت کابینه دکتر مصدق، لایحه ملی شدن امور تلفن را تقدیم مجلس شورای ملی کرد. به نظر وی اولین قدمی که در وزارت پست و تلگراف باید برداشته شود، اصلاح وضع تلفن است لذا در ماه‌های اولیه دولت دوم، دکتر مصدق این لایحه را به مجلس آورد و گفت:«پس از مطالعات، تنها راهی که پیدا کردیم ملی کردن تلفن در ایران است که لایحه آن در ۱۵ ماده تنظیم شده است.» اما چرا دولت وقت به سمت ملی شدن تلفن در ایران رفت؟ حقیقت این است که تا آن زمان نهادها و موسسات و حتی اشخاص مختلف داخلی و خارجی اقدام به تاسیس رشته خطوط تلفن و برقراری ارتباط بین شهرهای مختلف کشور کرده بودند. در این میان مهم‌ترین نهاد، شرکت سهامی کل تلفن بود که توسط دارنده امتیاز تلفن یعنی دوست علی خان معیرالممالک اخذ و سپس به «محاسب الممالک (شیبانی) و جهانیان زردشتی» واگذار شد. آنها نیز با همکاری عده‌ای تجار تهران این شرکت سهامی را به وجود آوردند. جالب است بدانید عباسقلی بازرگان پدر مهندس مهدی بازرگان نخست‌وزیر ابتدای انقلاب ایران، رئیس هیات مدیره این شرکت بود؛ اما اشکالات مهمی در کار این شرکت وجود داشته است.   مهندس معظمی وزیر وقت پست و تلگراف و تلفن در این‌باره در جلسه مجلس توضیح می‌دهد:«شرکت تلفن در 50 سال قبل امتیازش به مرحوم معیرالممالک داده شد. ایشان هم حق امتیاز خودشان را منتقل کردند به شرکت و این شرکت طبق امتیازنامه موظف بوده ‌است در ظرف سه سال در تهران و در ظرف 10 سال در ولایات ایران تلفن برقرار کند [اما] تلفن‌هایی که این شرکت در ظرف این 50 سال در ولایات تاسیس کرده از لحاظ ارتباطی هیچ ارزشی ندارد، در هیچ یک از...