چگونه حملات DDoS باعث توقف خدمات و خسارت مالی می‌شوند؟

حملات DDoS اغلب با استفاده از سیستم‌های آلوده یا بات‌نت‌ها انجام می‌شوند. هر یک از دستگاه‌ها به عنوان بات یا زامبی (Bot) شناخته می‌شوند و مجموعه‌ای از بات‌ها یک بات‌نت (Botnet)  را تشکیل می‌دهد.

پس از ایجاد بات‌نت، مهاجم با ارسال دستورات از راه دور، هر بات را برای آغاز حمله هدایت می‌کند. هر بات درخواست‌هایی به آدرس IP هدف ارسال می‌کند که می‌تواند سرور یا شبکه را اشباع کرده و دسترسی کاربران واقعی را مختل کند. از آن‌جا که بات‌ها شبیه کاربران واقعی رفتار می‌کنند، تشخیص ترافیک مخرب از ترافیک عادی کار آسانی نیست.

نقشه جهانی حملات DDoS در سال 2025

شدت و گستره‌ حملات DDoS در سه‌ماهه دوم سال ۲۰۲۵ به نقطه‌ای بی‌سابقه رسیده است. تحقیقات بین‌المللی امنیت سایبری نشان می‌دهد این حملات  سایبری دیگر صرفا افزایش آماری ندارند، بلکه از نظر جغرافیا، نوع هدف و مقیاس تخریب وارد مرحله‌ای تازه شده‌اند.

در تازه‌ترین داده‌ها، چین، برزیل و آلمان بیشترین حجم ترافیک مخرب را تجربه کرده‌اند؛ در حالی‌که ویتنام، روسیه و آذربایجان با جهش‌های چشمگیر در رتبه‌بندی جهانی، به جمع ده مقصد اصلی حملات پیوسته‌اند. این جابه‌جایی‌ها نشان می‌دهد نقشه تهدیدات جهانی در حال ترسیمی دوباره است.

در بخش صنعتی نیز، مخابرات و اپراتورها هدف اصلی مهاجمان بوده‌اند. پس از آن، صنایع اینترنت، فناوری اطلاعات و بازی‌های آنلاین بیشترین سهم از حملات را به خود اختصاص داده‌اند.
اما شاید شگفت‌انگیزترین تغییر مربوط به بخش کشاورزی باشد که با صعود ۳۸ پله‌ای، برای نخستین‌ بار در جمع صنایع پرریسک دیده می‌شود؛ نشانه‌ای آشکار از این‌که مهاجمان دیگر هیچ مرزی برای انتخاب هدف قائل نیستند و هر سامانه متصل به شبکه می‌تواند قربانی بعدی باشد.

بزرگترین حمله DDoS در 2025

در سپتامبر ۲۰۲۵، بزرگ‌ترین حمله DDoS سال به ثبت رسید. شبکه هدف با ۲۲.۲ ترابیت بر ثانیه و ۱۰.۶ میلیارد بسته در ثانیه مورد هجوم قرار گرفت. تصور کنید، تنها در ۴۰ ثانیه، این حجم داده معادل ارسال همزمان حدود ۲۳ هزار فیلم HD به سرورهای هدف بود؛ تقریبا دو برابر بزرگترین حمله قبلی.

کارشناسان امنیت شبکه تاکید می‌کنند که این حملات نه تنها از نظر حجم، بلکه از نظر پیچیدگی و تنوع منابع مورد استفاده نیز رشد چشمگیری داشته‌اند. مهاجمان با بهره‌گیری از شبکه‌های گسترده دستگاه‌های متصل به اینترنت و شبیه‌سازی رفتار کاربران واقعی، مقابله با حملات را بسیار دشوار کرده‌اند.

این واقعه هشداری جدی است: هر سازمانی که فاقد دفاع چندلایه، نظارت مداوم و آمادگی واکنش سریع باشد، ممکن است قربانی موج بعدی حملات شود.

راهکارهای مقابله با DDoS که هر کارشناس IT باید بداند

در دنیای امروز، هر ثانیه اختلال در سرویس‌ها می‌تواند به معنای از دست رفتن اعتبار، درآمد و اعتماد مشتریان باشد.

به همین دلیل، برخورداری از یک برنامه جامع، ساختارمند و از پیش‌تعریف‌شده برای مقابله با حملات DDoS  یک ضرورت حیاتی است.

در ادامه با اجزای کلیدی یک برنامه دفاعی موثر در برابر حملات DDoS آشنا می‌شویم؛ اصولی که هر کارشناس IT باید در استراتژی امنیتی خود لحاظ کند.

• تدوین چک‌لیست سامانه‌ها

نقطه آغاز هر برنامه دفاعی، شناخت دقیق منابع حیاتی شبکه است.

پیش از هر اقدام، لازم است بدانید کدام زیرساخت‌ها، سرویس‌ها و مسیرهای ارتباطی برای تداوم عملکرد سازمان حیاتی‌تر هستند. تهیه‌ یک چک‌لیست جامع از سرورها، درگاه‌ها، اپلیکیشن‌ها و سرویس‌های کلیدی، پایه‌ای مستحکم برای طراحی و اجرای یک برنامه دفاعی موثر در برابر حملات DDoS  ایجاد می‌کند.

• تشکیل یک تیم اختصاصی برای واکنش به حملات DDoS

در مواجهه با بحران‌های امنیتی، زمان مهم‌ترین سرمایه است. یک تیم متخصص با نقش‌ها و مسئولیت‌های از پیش‌تعریف‌شده باید پیش از وقوع حمله تشکیل و آماده‌به‌کار باشد. در لحظات بحرانی، نبود ساختار تصمیم‌گیری مشخص می‌تواند خسارتی فراتر از خود حمله به همراه داشته باشد. یک تیم منسجم، با فرایندهای ارتباطی و فنی مشخص، تضمین می‌کند که واکنش سازمان سریع، هماهنگ و موثر باشد.

• تعیین بازه زمانی قابل قبول برای مقابله (Time To Mitigate)

یکی از شاخص‌های کلیدی در آمادگی سایبری هر سازمان، زمان واکنش موثر به حمله است. سازمان باید به‌دقت مشخص کند از لحظه‌ شناسایی حمله تا زمان مهار کامل و بازگشت سرویس به وضعیت پایدار چه مدت زمانی قابل‌قبول است.

• استقرار سرویس‌ها‌ و تجهیزات اختصاصی پیش از نیاز

یکی از اشتباهات رایج سازمان‌ها، انتظار برای فعال‌سازی راهکارهای دفاعی پس از وقوع حمله است.
برای موفقیت در مقابله با DDoS،  سرویس‌ها و تجهیزات محافظتی باید پیش از هر تهدید احتمالی آماده و عملیاتی باشند.

راهکارهایی مانند Cloud DDoS Protection  یا DNS-Based Mitigation  باید از پیش در زیرساخت شبکه مستقر شوند تا در لحظه حمله، ترافیک مخرب به‌طور موثر جذب و مهار شود و اختلالی در عملکرد سرویس‌های حیاتی سازمانی ایجاد نگردد.