پایان یک راه طولانی

سرانجام در ششمین ماه از سلسله یادداشت‌هایی با موضوع قرارداد پروژه‌های نرم‌افزاری، رسیدیم به ایستگاه اسفند و حرف پایانی. اگرچه آنچه در این چند ماه گفته شد بیشتر فهرستی تفصیلی است و می‌شود در همه این موارد با مثال‌ها و توضیحات بیشتری به موضوعات پرداخت، اما تجمیع چنین فهرستی نیز اتفاق خالی از لطفی نیست. حرف از آنجا آغاز شد که اصلاً چرا باید برای یک پروژه نرم‌افزاری قراردادی داشت؟ در ازای زمان و هزینه‌ و توانی که صرف تدوین قرارداد خواهیم کرد چه امتیازی حاصل خواهد شد؟ بعد از ضرورت قرارداد رسیدیم به بیان اینکه قرارداد چگونه متولد می شود و در مسیر حیات خود چه چرخه‌ای را طی خواهد کرد. دقیقاً همان چرخه‌ای که در این شماره بنا داریم از پایان آن صحبت کنیم. کمی پیشتر آمدیم و از سرفصل‌ها و عناوین اساسی که باید در قراردادها قید شود مطالبی گفتیم و مهم‌تر اینکه چه مباحثی باید در پیوست و ضمایم قراردادهای نرم‌افزاری مورد بحث قرار گیرد. در ایستگاه چهارم ذکر شد که قرارداد مانند یک قطار در حرکت نیازمند لکوموتیورانی است که بتواند بر اساس فراز و فرود پروژه، تند و کند مسیر را مدیریت کند. از پیچ و خم‌های مدیریت حقوقی قرارداد گفتیم و این نیز از جمله مواردی است که در یادداشت امروز به سراغش خواهیم رفت. همه این مسیر برای تحقق یک هدف است: تحویل و پشتیبانی نرم‌افزار. این موضوعی است که در پنجمین ماه از آن سخن گفته شد و در پایان رسیدیم به یک پرسش: آیا همه این تدابیر و مسیری که سپری شده است می‌تواند تضمین کند که هیچ اختلاف حقوقی‌ای میان طرفین پدید نیاید؟ چرا اختلاف؟ در بیان عامیانه، گاهی قدم گذاشتن در دادگاه و رسیدن نزد قاضی یک تابو یا رفتار سوء تلقی می‌شود. در فیلم‌ها یا حتی تجربیات عینی خودمان دیده‌ایم که پیرمردی با اضطراب و دلهره می‌گوید...