بانک‌ها چه نیازی به معماری سازمانی دارند؟

فناوری همواره یکی از پیشرانه‌های تحول در صنایع مختلف بوده است و بانکداری نیز از این قاعده مستثنی نیست. فناوری اطلاعات در چند دهه اخیر موجب تحول در زیرساخت‌های اطلاعاتی و رویه‌های سازمانی بانک‌ها شده و به عبارتی می‌توان گفت قابلیت‌های سازمانی جدیدی را در دسترس بانک‌ها آورده است که بستر ایجاد مدل‌های کسب‌وکاری جدید را نیز فراهم می‌کنند. یکی از این قابلیت‌ها «بانکداری باز» یا امکانِ ارائه محصولات و خدمات پایه بانکی در قالب API به مشتریان بانک، خدمات‌دهندگان، نوآوران و استارت‌آپ‌های صنعت مالی و حتی غیرمالی است که به نوبه خود، شکل‌گیری یک زیست‌بوم (اکوسیستم) خلاق کسب‌وکاری و خلق ارزش‌های جدید و مرکب را برای مشتریان بانک‌ها امکان‌پذیر می‌کند. قوانین مبتنی بر استاندارد PSD2 در اروپا با همین هدف طراحی و اجرا شده است. یکی دیگر از قابلیت‌های سازمانی مبتنی بر فناوری که امکان تعریف مدل‌های جدید کسب‌وکاری را برای بانک‌ها فراهم می‌کند زیرساخت خدمات «بانکداری به عنوان سرویس» (Banking as a Service = Baas) است. در این رویکرد یک بانک رسمی و دارای مجوز خدمات پایه «بانکداری» خود را از طریق API عرضه می‌کند تا سایر کسب‌وکارها بتوانند آنها را با محصولات غیربانکی خود یکپارچه و محصول جدیدی با نام خود به مشتریان‌شان ارائه کنند. اگر تفاوت این رویکرد دوم با آنچه در بند اول شرح داده شد مبهم است، به این مثال توجه کنید. در حالت اول شما در بانک الف سپرده دارید؛ کسب‌وکار ب، سرویس‌های کار با سپرده را از بانک شما دریافت و در اپلیکیشن خود پیاده‌سازی و استفاده کرده است. بنابراین وقتی شما وارد اپلیکیشن ب می‌شوید، اطلاعات سپرده بانک الف خود را مشاهده می‌کنید (این دسترسی معمولاً با استفاده از Open Authentication پیاده‌سازی می‌شود). اپلیکیشن ب قاعدتاً فراتر از یک موبایل بانک عمل می‌کند و ممکن است امکانات مدیریت مالی شخصی یا پس‌انداز هوشمند روی همان سپرده بانک الف در اختیار شما...