سودای خلق

از زمانی که در فیلم عصر جدید، چارلی چاپلین با طنز سیاه خود درگیر شدن انسان در دام ماشین خودساخته را به نمایش گذاشت، سال‌ها می‌گذرد. در آن دوره عرضه و تقاضای مدرن رونق گرفته بود و انسان خود را در جایگاهی جدید می‌دید؛ در موقعیت خالقِ انبوه هر محصولی که مشتری می‌خواست. هزاران کارگر همان‌طور که چارلی نشان داد، خود تبدیل به پیچ و مهره‌های ماشین صنعت شدند. زمان گذشت و انسان پی برد که می‌تواند هوشمندی خود را فرموله کند و در حافظه کارگرانی هوشمند قرار دهد. روبات‌ها جای کارگران را تنگ کردند. هر یک به جای ده‌ها کارگر بازده داشتند، آن هم بدون اشتباه، خستگی و درخواست افزایش حقوق. آن خالق انبوه کالاهای مصرفی حالا با هوشمندی از نوع ماشینی‌اش مراحل و بازده فرآیند تولیدش را بهینه کرده بود و خود را خالق ابزارهای هوشمندِ انسان‌نما می‌دانست اما گویا همه اینها او را راضی نمی‌کرد. شاید هیچ چیز او را راضی نمی‌کند! پس ایده «خلق و تولید هر چیزی» را در ذهن می‌پروراند. همان افسانه قدیمی چراغ جادویی که بتوان از غول آن هر چیزی خواست. این افسانه در دنیایی‌ترین شکل ممکن با اختراع روش‌های چاپ سه‌بعدی (3D Printing) شکل گرفت. فناوری طراحی به کمک کامپیوتر (CAD) طراحی «هرچیز» را ممکن می‌کرد. هر چند پیش از آن هم CAD آغازگر نوعی دیگر از تولید و ساخت در صنعت بوده است اما در آن روش که در ماشین‌های CNC انجام می‌شد، کار با یک قطعه اولیه صورت می‌گرفت که به تدریج با حذف و لایه‌برداری، شیء مورد نظر به دست می‌آمد. به همین دلیل به آن روش کاهشی (Subtractive) می‌گفتند. اما در چاپ سه‌بعدی همه چیز برعکس است. کار تقریبا از صفر شروع می‌شود و با لایه‌گذاری مداوم در یک روش افزایشی (Additive) جسم نهایی به دست می‌آید. همه می‌گویند پرینت سه‌بعدی آینده درخشانی دارد و در چند...