اوبر بزرگ‌ترین شرکت درخواست تاکسی جهان، مالک هیچ وسیله نقلیه‌ای نیست. فیس‌بوک، صاحب محبوب‌ترین رسانه جهان، هیچ محتوایی تولید نمی‌کند. علی‌بابا، با ارزش‌ترین خرده‌فروش جهان، صاحب هیچ اموالی برای فروش نیست و ایربی‌ان‌بی، بزرگ‌ترین ارائه‌دهنده خوابگاه در جهان، هیچ املاک و مستغلاتی ندارد! این نماد واقعی اقتصاد دیجیتالی است. جایی که در آن ساختارهای مرسوم کسب‌وکارها در هم شکسته و معادلات جدیدی در حال رخ دادن است. جایی که اگر بخواهیم از دیدگاه اقتصاد سنتی به تحلیل و بررسی‌اش بپردازیم، چیزی جز تناقض و سردرگمی برایمان به همراه نخواهد داشت. جایی که کیفیت و کمیت ارتباطات آنلاین افراد در یک پلتفرم به منزله دارایی آن پلتفرم سنجیده شده و در دنیای اپلیکیشن‌ها و پلتفرم‌ها به نوعی نماد قدرت تبدیل شده است. در تعریفی که برای این پدیده نوظهور ارائه شده است اقتصاد دیجیتالی نوعی فعالیت اقتصادی در نظر گرفته می‌شود که از میلیاردها ارتباط آنلاین روزانه بین مردم، مشاغل، دستگاه‌ها، داده‌ها و فرایندها ناشی شده و در واقع، ستون فقرات اصلی آن اتصال و ارتباط فوق‌العاده‌ای است که به واسطه اینترنت، فناوری تلفن همراه و اینترنت اشیا (IoT) و... در میان افراد حاکم شده است. به عبارتی دیگر، در یک کلام می‌توان گفت چیزی که در اقتصاد دیجیتالی اهمیت ویژه‌ای دارد و باعث ایجاد تفاوت اساسی با مدل‌های اقتصادی سنتی شده در هم شکستن وابستگی‌های زمانی و مکانی و ایجاد ارتباط آنلاین میان افراد است. مفهوم اقتصاد دیجیتالی در حالت کلی می‌توان گفت اقتصاد دیجیتالی که به نام‌های اقتصاد اینترنتی، اقتصاد جدید یا اقتصاد وب نیز خوانده می‌شود در نتیجه میلیاردها ارتباط آنلاین روزانه بین افراد، مشاغل، دستگاه‌ها، داده‌ها و فرایندها حاصل شده و مبتنی بر فناوری‌های دیجیتالی همچون اینترنت و شبکه جهانی وب شکل گرفته است. اقتصاد دیجیتالی از مولفه‌های مختلفی تشکیل شده است که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به دولت (حکومت)، سیاست و مقررات، اینترنت، شبکه جهانی...