در پاسخ به عدم‌ قطعیت ناشی از ویروس کرونا، بسیاری از شرکت‌ها و دانشگاه‌ها از کارکنان خود خواسته‌اند کارشان را از راه دور پی بگیرند. در حالی که تقریباً یک‌چهارم از نیروی کار ایالات متحده دست‌کم در برخی مواقع در خانه فعالیت دارند، سیاست‌های جدید باعث شده است برای اولین بار بسیاری از کارکنان- و مدیران‌شان- خارج از دفتر و در انزوا کار کنند. اگرچه همواره اعمال سیاست‌های دورکاری و آموزش‌های اولیه ترجیح داده می‌شده است، در زمان بحران یا دیگر تحولاتی که رشد سریع دارند این سطح از آماده‌سازی ممکن نیست. خوشبختانه، در حال حاضر روش‌های خاص و پژوهش‌محوری وجود دارند که مدیران قادرند بدون تلاش مضاعف از کارکنان راه‌دور، حتی با وجود زمان کم برای آماده‌سازی، بهره ببرند. چالش‌های متداول دورکاری مدیران برای شروع باید عواملی را شناسایی کنند که تقاضا برای دورکاری را افزایش می‌دهند. در غیر این ‌صورت کارکنان متخصص احتمالاً در فرایند دورکاری افت عملکرد و تعهد پیدا می‌کنند و این موضوع به‌ ویژه در غیاب آماده‌سازی و آموزش‌های اولیه بارزتر است. چالش‌های دورکاری در این شرایط شامل موارد زیر می‌شود: فقدان نظارت رودررو یا حضوری: هم مدیران و هم کارکنان آنها معمولاً بابت فقدان تعامل چهره‌به‌چهره نگرانی‌هایی دارند. ناظران نگران‌اند که کارکنان دورکار موثر یا سخت تلاش نمی‌کنند (هرچند پژوهش‌ها دست‌کم در مورد برخی مشاغل چیز دیگری می‌گویند). بسیاری از کارکنان از طرف دیگر با کاهش دسترسی به حمایت‌های مدیریتی و ارتباطی مواجه می‌شوند. در برخی موارد کارکنان احساس می‌کنند مدیران دورکار در زمان‌های نیاز در دسترس آنها نبوده و بنابراین حمایتگر و کمک‌کننده نیستند. فقدان دسترسی به اطلاعات: کارکنانی که تازه وارد دنیای دورکاری می‌شوند معمولاً هنگام مواجهه با زمان و تلاش بیشتر مورد نیاز برای یافتن اطلاعات همکاران‌شان دچار شگفتی می‌شوند. حتی گویی پاسخ به سوالاتی ساده نیز مانعی بزرگ برای کار در خانه محسوب می‌شود. این پدیده از فعالیت‌های تکلیف‌محور تا...