ویدئوهای درخواستی و معضلی به اسم کپی‌رایت

«من امیدوارم که دانلودی صورت نگیره و به‌ صورت غیرقانونی فیلم پخش نشه.» این سخنان ابراهیم حاتمی‌کیا در شروع اکران اینترنتی فیلم خروج است. کارگردان در کنار معرفی کوتاهی از فیلم و ابراز امیدواری نسبت به مورد پسند قرار گرفتن اثر خود، دغدغه پخش غیرقانونی فیلم را مطرح می‌کند و می‌گوید امیدوارم که چنین نشود. این دغدغه پیشتر هم مطرح بود. شاید به یاد بیاورید که هنگام پخش سریال قهوه تلخ هم یک جمله کارگردان ماندگار شد: «جان من، جان من، جان من کپی این سریال را از کسی نگیرید.» تنها چند روز پس از اکران خروج، محض کنجکاوی جست‌وجویی برای تماشای رایگان فیلم در فضای مجازی انجام دادم، نتیجه جالب بود. هرچند خیلی راحت نبود، اما بالاخره به فیلم دست پیدا کردم، بدون پرداخت حتی هزار تومان. یادمان نمی‌رود که در قهوه تلخ نیز همین مشکل وجود داشت، سی‌دی و دی‌وی‌دی قسمت‌های مختلف سریال را با کسری از قیمت نسخه اصلی در مغازه‌ها و دست‌فروشی‌های مختلف می‌توانستی پیدا کنی. اما چه شد که امید این آقای کارگردان ناامید و قسم‌های آن‌ یکی نادیده گرفته شد؟ آیا این قضیه اصلاً با ابراز امیدواری و قسم باید حل شود؟ بگذارید صریح‌تر بگوییم: آیا اصلاً کپی‌رایتی در ایران وجود دارد که دغدغه کپی نشدن نیازی به ابراز امیدواری یا قسم دادن به این و آن نداشته باشد؟ صورت‌های نقض کپی‌رایت در ویدئوهای درخواستی مساله نقض کپی‌رایت در برنامه‌ها و سایت‌های ویدئوی درخواستی یا همان وی‌اودی در دو قالب می‌تواند مطرح شود. اولین شکل بروز آن نقض کپی‌رایت از سوی خود این سایت‌ها و اپ‌هاست. انتشار محتوای ویدئویی دیگران بدون داشتن مجوز از سوی سازندگان آن‌ یکی از مصداق‌های نقض کپی‌رایت است. اما این سایت‌ها و برنامه‌ها گاهی سریال یا فیلمی را منتشر می‌کنند که از سوی دیگران مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد. در اولی سرویس‌های وی‌اودی ناقض حق دیگری هستند، اما در دومی...