منابع انسانی در تاریخ چه مسیری را طی کرده است

پیش از ۱۹۰۰؛ کار سخت، شرایط سخت‌تر: ایده ارتباط بین رفاه کارگر و میزان بهره‌وری طی سال‌های ۱۸۹۰ الی ۱۹۲۰ مطرح شد. سیاستمداران، محققان و رهبران صنایع با مطرح کردن مفهوم «بهبود صنعتی» بر برنامه‌هایی تاکید کردند که شرایط نیروی کار را تثبیت کند و وفاداری کارکنان را افزایش دهد. در این زمان بود که دپارتمان‌های «مدیریت عملی» و «رفاه صنعتی» شکل گرفتند. مهم‌ترین اصل مطرح‌شده در این دوره این بود: با نیروی کار باید مثل انسان برخورد شود، نه منابع مصرفی. ۱۹۲۰-۱۹۵۰؛ مدیریت منابع انسانی: محیط کار به‌ تدریج تغییر کرد و این ادراک به وجود آمد که نیروی کار نیازهای روانشناختی و عاطفی دارد. «دپارتمان‌ پرسنل» در این زمان تشکیل شد و تلاش‌های خود را بر آموزش و همکاری با اتحادیه‌های کارگری متمرکز کرد.   [caption id="attachment_75286" align="aligncenter" width="680"] اینفوگرافی از تاریخچه منابع انسانی[/caption] جنگ جهانی اول تغییرات زیادی در حوزه مدیریت کارکنان پدید آورد. زنان زیادی جایگزین مردانی شدند که جزو نیروی کار بودند و رهسپار جنگ شده بودند. مشاغلی تحت عنوان «مدیریت کار» یا «مدیر نیروی کار» طی دهه ۱۹۲۰ در حوزه صنایع و به‌ ویژه کارخانه‌های بزرگ مطرح شدند. این نقش وظایفی مثل رسیدگی به عدم حضور کارکنان، استخدام‌ها، اخراج و اضافه‌کاری را در بر می‌گرفت. اقتصاد جوامع غربی در دهه ۱۹۳۰ به ‌تدریج در حال رشد بود. شرکت‌های بزرگ در بخش‌های جدید متوجه شدند افزایش مزیت‌های کارکنان در زمینه‌های استخدام، انگیزه‌دهی و حفظ و نگهداری آنها باعث خلق ارزش برای سازمان می‌شود. اما صنایع قدیمی‌تر مثل نساجی، معدن و کشتی‌سازی دچار رکود جهانی شدند. این بخش‌ها از تکنیک‌های جدید استفاده نکردند و نیازی هم احساس نمی‌کردند، زیرا در زمینه استخدام مشکلی نداشتند. طی دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ مدیریت کارکنان بیشتر بر توسعه فنون آزمون‌سازی برای بهینه‌سازی تناسب بین افراد و مشاغل متمرکز شد. در این سال‌ها مدیریت منابع انسانی کارکردی حمایتی به خود گرفت....