سامانه‌هایی که از دسترس خارج شدند

عصر روز ۲۵ آبان‌ماه اینترنت قطع شد. با قطع اینترنت نه تنها دسترسی مردم به شبکه جهانی اینترنت بلکه دسترسی دستگاه‌ها و سامانه‌های دولتی نیز به این شبکه جهانی از بین رفت. سکوت مطلق. صحنه‌ای که به فیلم‌های علمی‌تخیلی هالیوودی بی‌شباهت نیست. برای یک لحظه همه به مانیتورهای خود خیره شدند. چیزی روی مانیتورها نبود به جز یک پیام عدم دسترسی. یک بی‌خبری جمعی. آیا سرویس‌دهی سازمان‌های دولتی در چنین شرایطی به مردم امکان‌پذیر است؟ آیا می‌توان کشور را در چنین شرایطی راهبری کرد؟ توسعه دولت الکترونیکی بدون دسترسی به اینترنت چگونه ممکن است؟ آیا شبکه‌ داخلی جوابگوی نیازهای بخش دولتی کشور خواهد بود؟ این سوالاتی است که بی‌شک در همان ساعات اولیه به ذهن بسیاری از مدیران کشور خطور کرد اما موضوعی که نگرانی آنان را در ساعات اولیه قطعی اینترنت برانگیخت از دسترس خارج شدن تعداد زیادی از سایت‌های دولتی در ساعات اولیه پس از قطعی اینترنت بود. چگونه ممکن است سایت‌هایی که سرورهای آنان در داخل کشور وجود دارد قطع و از دسترس خارج شوند؟ در اصل مشکل از DNS این سایت‌ها بود. از همین رو تعدادی از سامانه‌های حاکمیتی از دسترس خارج شدند و برای یافتن دلیل این امر نیز چند ساعتی در شبکه داخلی اختلال ایجاد شد اما پس از چندی بخشی از سایت‌های داخلی به حیات خود ادامه دادند و مردم در شرایطی که آدرس سایت‌ها را به صورت کامل می‌دانستند می‌توانستند به سایت‌ها مراجعه کنند. اما همواره طی یک هفته‌ای که اینترنت قطع بود این سوال مطرح می‌شد که چرا سامانه‌های حاکمیتی کشور باید قطع شوند یا دسترسی‌شان محدود شود؟ هنگام قطع شدن اینترنت این سوال طرح شد که چرا لیست کاملی از سامانه‌های حاکمیتی کشور در اختیار متولیان امر نیست تا آنان از همان ابتدا شرایط را به گونه‌ای فراهم کنند که نه تنها سامانه‌های حاکمیتی بلکه بیمارستان‌ها و مراکز تحقیقاتی و...