اما و اگرهای قطع اینترنت

قدیمی‌ترین  سند بین‌المللی که کاربران و توسعه‌دهندگان فضای مجازی برای لزوم برقراری اینترنت بدان استناد می‌کنند ميثاق‌ بين‌المللی حقوق‌ مدنی و سياسی مصوب‌ ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ ميلادی (برابر ۲۵ آذرماه ۱۳۴۵ خورشیدی) مجمع‌ عمومی ‌سازمان‌ ملل‌ متحد است که ایران نیز به آن پیوسته است. برابر ماده ۱۹ این میثاق: «هيچ‌كس را نمی‌توان به دلیل عقايدش مورد مزاحمت و آزار و اذیت قرار داد. هر كس حق آزادی بيان دارد و اين حق شامل آزادی جست‌وجو، تحصيل و انتشار و بیان اطلاعات و افكار بدون محدودیت مرزی است که می‌تواند به صورت شفاهی یا کتبی باشد.» علاوه بر این سند، انقلاب فناوری اطلاعات که از اواخر قرن گذشته آغاز شد و هم‌اکنون در پویاترین حالت خود به سر می‌برد سبب وابستگی هرچه بیشتر زوایای مختلف زندگی بشر به شبکه جهانی اینترنت شده است، به نحوی که نه تنها بسیاری از کسب‌وکارهای قدیمی امروزه به جریان اطلاعات در فضای مجازی وابسته شده‌اند، بلکه کسب‌وکارهای نوظهوری که اساساً بر پایه اینترنت پدید آمده‌اند نیز بخش اعظمی از آمار اشتغال ملت‌های جهان را به‌ خود اختصاص داده‌اند. به گونه‌ای که بدون اینترنت نه تنها مشاغل جدید، که بسیاری از مشاغل سنتی نیز از حرکت خواهند ایستاد. همچنین خدمات اجتماعی اعم از رفاهی و حتی اورژانسی مانند شبکه ملی سلامت امروزه وابستگی تمام و کمالی به فضای مجازی یافته و در مواردی حتی بر پایه شبکه‌های اینترنت یا اینترانت بنا شده‌اند و با قطع این شبکه، خدمات‌رسانی در حوزه‌های خدمات اجتماعی نیز مختل یا حتی غیرممکن خواهد شد. از سوی دیگر شکست انحصار فناوری تلویزیون و رادیو به عنوان رسانه‌های یک‌سویه و ظهور شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های جمعی ارتباطی که مخاطبان را از بینندگان و شنوندگان صرف، به مشارکت فرا خوانده و اظهارنظر راجع به آنچه از رسانه‌های جمعی منعکس می‌شود را برای آنها امکان‌پذیر کرده، سطح انتظارات مخاطبان دیروز رادیو و تلویزیون را...