تیغ نفاق یا عصای موسی

موضوع دولت شیخ دیپلمات و شبکه ملی اطلاعات مثال مار و پونه است. هرچند بارها مستقیم و غیرمستقیم از سوی مرکز ملی فضای مجازی و برخی اعضای عالی فناوری به تحقق ‌نیافتن یک شبکه برای پایداری و کارکردهای داخلی اشاره شده و مستندات دولت در این‌باره به چند پاورپوینت تقلیل یافته است ولی هم محمود واعظی و هم محمدجواد آذری جهرمی از دید خود و در برابر دید رسانه‌ها بارها از فازهای مختلف و پیشرفت‌ها و حتی آزمایش این شبکه پرده برداشته‌اند. شبکه ملی اطلاعات از یک سو مهم‌ترین شالوده مقاومت ایران در برابر یک هجوم فناورانه و سیاسی به زیرساخت‌های ارتباطی‌اش به شمار می‌آید و از سوی دیگر از دید بسیاری از فعالان آزادی بیان در اینترنت ایرانی می‌تواند بزرگ‌ترین قدم در راه جداسازی اینترنت و چینی ‌شدن فضای ارتباطات کشور قلمداد شود. دولت هم به دلایل سیاسی و هم اقتصادی انگیزه چندانی برای ورود به لایه دسترسی و اپلیکیشن‌های این شبکه ندارد و مرکز ملی فضای مجازی نیز همواره در پس هر طرح و هر بحثی از مدیریت درگاه ورود اینترنت به کشور گرفته تا پیام‌‌رسان‌های داخلی از شبکه ملی اطلاعات به عنوان ستون فقرات استدلال خود برای امنیت مجازی کشور بهره برده است. از دید دولت این شبکه بیش از ۸۰ درصد محقق شده اما از دید برخی نمایندگان مجلس اگر محقق شده بود، حالا دست‌کم یک پیام‌رسان یا جویشگر بومی فراگیر وجود داشت. چرا از دید دولت بازشناسی اشتباه این شبکه می‌تواند تیغ نفاق باشد و از دید حاکمیت پیاده‌سازی همه‌گیر آن عصای موسی؟ فعلاً که جریان فکری ارتباطات کشور در مواجهه با این پدیده به دو دسته تقسیم شده است. نگاهی به آرشیو خبری در مورد شبکه ملی اطلاعات و اظهاراتی که مقامات مختلف وزارت ارتباطات یا شورای عالی فضای مجازی در مورد این شبکه بیان داشته‌اند به شما ثابت می‌کند که تاریخ فناوری اطلاعات...