تهران در میان ابرها

تیتراژ آغاز می‌شود؛ خواننده فریاد می‌زند: « When you walk through the garden, You gotta watch your back» و در تمامی ۶۰ قسمت سریال آن را تکرار می‌کند: «اگر در بهشت راه می‌روی، بهتر است حواست به پشت سرت باشد.» روی سخنش ظاهراً با آدم‌هایی است که در شهر بالتیمور آمریکا زندگی می‌کنند، اما وقتی سریال تمام می‌شود انگار همه آدم‌ها در همه شهرهای دنیا می‌توانند مخاطبش باشند؛ همه شهردارها، اعضای شورای شهر، پلیس‌ها و مردم عادی. سریال The Wire با ریتمی نه کند و نه تند نزدیک‌ترین حالت را به زندگی واقعی شهری امروز دارد. همان ریتمی که هر روز در کلانشهری مانند تهران می‌بینیم. همان روندی که تمامی ابر پروژه‌های پایتخت دارند. نه پیش می‌روند و نه از رفتن می‌مانند. چیزی شبیه پروژه هوشمندسازی شهر تهران. سریالی پر از ایده‌های درخشان، لحظات افتخارآمیز و شکست‌های ناباورانه و البته با پایانی نامعلوم.   در آرزوی یکپارچگی نزدیک به یک دهه از شروع پروژه هوشمندسازی شهر تهران می‌گذرد اما این پروژه با وجود تمامی اقدامات انجام‌شده در سال‌های گذشته همچنان نتوانسته به تهران نمودی عینی از یک شهر هوشمند بدهد. یکی از دلایل اصلی می‌تواند نبود یک ساختار و سیستم منسجم برای اجرای این پروژه در شهرداری تهران باشد. علی یقطین، رئیس مرکز تهران هوشمند، به پیوست می‌گوید: «در دوره قبلی مدیریت شهری در حوزه شهروندی سیاست تعدد سامانه وجود داشت و یک پلتفرم یا پورتال که شهروند به طور متمرکز بتواند به آن ورود و سرویس‌های مختلف دریافت کند موجود نبود و سرویس‌ها به شکل جزیره‌ای ارائه می‌شدند و به همین دلیل شهروندان برای ارتباط با مدیریت شهری و شهرداری تهران مجبور بودند در سامانه‌های مختلف وارد شوند و در هر کدام از آنها ثبت‌نام کنند؛ به عنوان مثال در حوزه‌های شهرسازی، عوارض خودرو، طرح ترافیک، عوارض موتور و پسماند برای هر کدام یک سامانه مستقل وجود داشت که...