چراغ کم‌سوی نوآوری در اقتصاد دیجیتال پس از جنگ ۱۲روزه؛ وضعیت نوآوری مرحله‌ای میان «شوک» و «رکود»

در لحظه‌ای که صدای اولین انفجارها در آسمان اقتصاد دیجیتال طنین انداخت، نخستین چیزی که خاموش شد چراغ نوآوری بود. فرایندهای خلاقانه، سرمایه‌گذاری‌های خطرپذیر، طرح‌های تحقیق و توسعه و حتی ساده‌ترین تلاش‌ها برای ساختن آینده، ناگهان به حاشیه رفتند. جنگ نه‌فقط زیرساخت را لرزاند، بلکه روح حرکت رو به جلوی این اقتصاد نوپا را نیز در خود فرو برد. در چنین شرایطی، نوآوری دیگر مزیت رقابتی نبود؛ یک هزینه اضافی تلقی شد. کسب‌وکارها، نهادهای حاکمیتی و سرمایه‌گذاران همه به یک نقطه مشترک رسیدند: بقا، اولویت مطلق است. این عقب‌نشینی جمعی، پیام روشنی داشت: تا ثبات بازنگردد، نوآوری جایی در تصمیم‌گیری‌ها ندارد. [caption id="attachment_237899" align="alignright" width="150"] مازیار نوربخش[/caption] در اقتصاد دیجیتال، نوآوری همان موتور پیش‌برنده‌ای‌ است که به‌رغم نوسان‌های سیاستی و محدودیت‌های زیرساختی، همچنان امید به حرکت را در دل کسب‌وکارها زنده نگه می‌دارد. اما درست در لحظه‌ای که بحران از راه می‌رسد، این موتور اولین چیزی ا‌ست که خاموش می‌شود. با شروع جنگ ۱۲روزه، پیش از آنکه سرمایه فرار کند یا زنجیره‌های تامین مختل شوند، این ایده‌های نو، آزمایش‌های فناورانه و برنامه‌های بلندپروازانه توسعه بودند که به محاق رفتند. چرا؟ چون نوآوری نیاز به افق دارد، به چشم‌اندازی فراتر از فردا. و در روزهایی که همه‌چیز به دقیقه و ساعت گره خورده، افق‌ها فرو می‌ریزند. اقتصاد دیجیتال ایران که پیش از جنگ نیز زیر بار بی‌ثباتی سیاست‌گذاری، محدودیت‌های بین‌المللی و فقدان رقابت سالم دست‌وپا می‌زد، حالا در معرض یک خاموشی کامل نوآورانه قرار گرفته است؛ خاموشی‌ای که اگر طولانی شود، می‌تواند بخش بزرگی از ظرفیت‌های فناورانه و نیروی انسانی متخصص را برای همیشه از مدار خارج کند. مدیران کسب‌وکارهای مختلف وقتی درباره تاب‌آوری صحبت می‌کنند بی‌شک نوآوری را از اولویت‌های خود خارج می‌کنند، تقریباً تمامی مدیران عامل حوزه اقتصاد دیجیتال و بخش خصوصی در این دوره، اولین بخشی را که در زیرمجموعه خود خاموش کرده‌اند بخش نوآوری می‌دانند؛ مدیرعامل پادرو...