عشق در سال وبا *

سازمان نظام صنفی رایانه‌ای چه در کشور و چه در تهران در سالی به انتخابات رسید که از یک سو موفق‌ترین دوره و از سوی دیگر پرتنش‌ترین بازه‌اش در یک دهه فعلی را پشت سر می‌گذاشت. از سویی ناصر سعادت اقتدار و تمرکز سازمان نظام صنفی را که در پس یک دوره آشوب محض و درگیری میان رئیس منتخب شورای مرکزی، آزاده داننده و رئیس منتخب محمود احمدی‌نژاد یعنی کاظم آیت‌اللهی از دست رفته بود تا حدود زیادی به این نهاد بحران‌زده برگرداند. کم و بیش با مشتی آهنین ریاست کرد و به عنوان یکی از حلقه‌های طلایی موسسان سازمان توانست بر تمام خواسته‌های استان‌های دیگر لگام زند. او نه تنها ظاهری آبرومند به سازمان تهران بخشید بلکه با جدا کردن سازمان کشوری به صورت فیزیکی از تهران و تا حدودی تهیه ساز و کار ستادی توانست هویت مستقل این نهاد را دست‌کم در ویترین حفظ کند. سعادت به عنوان مدیرعامل شرکت مشهور ندارایانه و رئیس اولین کمیسیون اینترنت سازمان نه تنها سطوحی از اختیارات نمایشگاه الکامپ را پس گرفت بلکه با تکیه بر همراه و دوست قدیمی‌اش باقر بحری در هیات مدیره پایه‌گذار رویداد بسیار موفق الکام‌استارز برای استارت‌آپ‌ها در این نمایشگاه مهم کشوری بود. او با پیشنهاد وزیر ارتباطات و تصویب هیات وزیران به عنوان عضو صاحب نظر کمیسیون تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی انتخاب و درِ بسیاری از حلقه‌های حاکمیتی به عنوان عضو مشورتی به رویش باز شد. او توانست تعداد کل اعضای سازمان نظام صنفی رایانه‌ای استان تهران را به چهار هزار و 447 عضو حقیقی و حقوقی برساند که این تعداد نسبت به سال 93 افزایشی دو برابری داشت و در نهایت چهره‌ای مقتدر از وی در بیرون از سازمان نشان داد که بسیار به تثبیت سازمان کمک کرد. در داخل سازمان اما داستان سعادت سایه‌روشن بیشتری داشت. خیلی دور، خیلی نزدیک** برخلاف آنچه پیش‌بینی...