واقعیت مجازی مرا چه کسی برداشته است

امروزه پیش‌بینی می‌شود که در سال 2060، ده میلیون انسان روی کره زمین زندگی خواهند کرد و 75 درصد از آنها ساکنان شهرها خواهند بود. معنایش این است که انسان‌های آینده در دنیای بسیار شلوغ زندگی خواهند که در آن مشکلات جهانی موجود نظیر چالش‌های محیط ‌زیست بدتر خواهد شد. بدیهی است چنین مسائلی را می‌توان به کمک نوع جدیدی از شهرها که خودکار و مستقل باشند حل کرد. سامانه خانه هوشمند هم‌اکنون نیز در اروپا وجود دارد. در این نوع خانه‌ها انواع دستگاه‌های خانگی به کنترل‌گر واحدی وصل هستند و می‌توانند بدون مداخله انسان وظایف مختلف را انجام دهند. این فناوری هنوز کاملاً مبتدی و پرهزینه است، اما در 10 تا 15 سال آینده وضعیت تغییر خواهد کرد و امکان دستور دادن به آپارتمان هوشمند برای گرم کردن کتری هیچ‌کس را شگفت‌زده نخواهد کرد. تمام این مسائل صرفاً به معرفی فناوری‌های ویژه بستگی دارد که انجام همه خدمات و بهره‌گیری از تجهیزات خانه را بهینه می‌سازد. همه سامانه‌ها از طریق پروتکل‌هایی نظیر Z-wave و وای‌فای به هم وصل خواهند بود. از پروتکل‌های خاصی برای مدیریت از راه دور قطعات مختلف خانه استفاده خواهد شد. به همین منظور الگوهایی با فرکانس رادیویی ضعیف در دستگاه‌های الکترونیکی مختلف نصب می‌شود. همین گزینه چنین امکانی را فراهم می‌آورد. همچنین می‌توان از پروتکل Profibus نام برد که برای خودکارسازی فرایندها بدون مداخله انسان‌ها به‌ کار می‌رود. می‌توان این پروتکل را طوری تنظیم کرد که سامانه گرمایشی را در زمان‌های خاصی از روز فعال کند یا حسگرها دمای مطلوب در آپارتمان را تعیین کنند. بنابراین در سال 2060 انسان‌ها تنبل‌تر خواهند شد، زیرا آپارتمان خودش لامپ‌ها را روشن و خاموش خواهد کرد، به مغازه سفارش خرید خواهد داد، غذا آماده خواهد کرد و ظرف‌ها را خواهد شست. البته شهر هوشمند به جمعیت هوشمند نیز نیاز دارد. در واقع به ‌منظور استفاده هوشمندانه از همه...