پرونده‌ای درباره اعتیاد به اینترنت؛ همه ما اسکرول می‌کنیم

روث در آستانه فضای گرفته‌ای ایستاده که فقط نور آبی صفحه‌نمایش روشنش کرده. صورتش ناتوان و بی‌چاره و مردد است. در مقابل، تمام توجه فریا، دخترش، به صفحه موبایل است. روث این‌پا و آن‌پا می‌کند و در نهایت صدایش سکوت را می‌شکند اما نمی‌تواند فاصله را پر کند. فیلم «من روث هستم» پیچیدگی ارتباط در عصر دیجیتالی را به تصویر می‌کشد، عصری که آدم‌ها را به‌سرعت و به‌سهولت به هم وصل می‌کند یا می‌تواند از هم جدایشان کند. این فیلم تنها اثری نیست که در دو دهه اخیر به مساله اعتیاد به اینترنت و تاثیر آن بر روابط واقعی و زندگی پرداخته. در این سال‌ها ادبیات و سینما هر کدام به سبک‌وسیاق خود سعی کرده‌اند دنیای جدید اینترنتی‌مان را به تصویر بکشند و نشان‌مان دهند که دقیقاً چه شکلی شده‌ایم. ما هم در این پرونده سراغ مساله «اعتیاد به اینترنت» رفته‌ایم. در ابتدا خود این عبارت را بررسی کرده‌ایم تا ببینیم واقعاً چقدر مجازیم از «اعتیاد» به فناوری و اینترنت حرف بزنیم و وقتی نحوه و مدت‌زمان استفاده را مد نظر قرار می‌دهیم، کجای طیف هستیم. همچنین نظر متخصصان حوزه فناوری و نیز متخصصان اعصاب و روان را بررسی کرده‌ایم و نگاهی به آمار کشورهای مختلف جهان در استفاده از اینترنت، رایانه و موبایل انداخته‌ایم. در کنار همه اینها، سراغ مساله شبکه‌های اجتماعی، احساس تنهایی و ترس جا ماندن (فومو) رفته‌ایم و در نهایت راه‌حل‌هایی پیشنهاد کرده‌ایم که می‌توانند در حفظ تعادل‌مان به ما کمک کنند، بی‌آنکه نیاز باشد روش‌ حذف یا اجتناب را پیش بگیریم.